Een nachtje terug naar Duitsland

We zitten een beetje achter wegens een gebrek aan internetverbindingen, maar aangezien het toch slecht weer is en mijn werk hier bijna opzit, kan ik wat inhaalmanoeuvres uitvoeren.

Mijn laatste Poolse ochtend was aangebroken, en ik had nog helemaal niets ingepakt. Daar had ik nog tijd genoeg voor, want toen ik na een doucheke en mijn ontbijt eraan begon had ik nog ongeveer een uur voordat Marta mij kwam ophalen. En geloof mij: ik kan twee truien en een broek inpakken zonder dat ik daar een uur voor nodig heb. Na zo'n tienduizend keer de kamer gecontroleerd te hebben, ging ik naar beneden om mijn minibarrekening te betalen en op Marta te wachten. Helaas stonden er een heleboel zakenmannen voor mij die - geheel niet in overeenstemming met wat algemeen verwacht wordt - tijd genoeg hadden. Ik keek dus een beetje verveeld rond, merkte twee Westvlamingen op in de lobby, en uiteindelijk kon ik afrekenen. Marta was intussen ook al gearriveerd, en omdat ze vandaag geen beschikking over de auto had, namen we samen de taxi.

We waren flink te vroeg op het station, maar gezellig nog een laatste babbeltje slaand ging die tijd toch razendsnel voorbij. Voor ik het wist had ik mijn koffer de trein op gesleept - de hoogte van treinen hier in Polen is nog erger dan in Belgie, ik zou hier echt geen rolstoelpatient willen zijn - en zat ik in een coupeetje met een oud meneertje dat aardbeien gekocht had, een oud mevrouwtje dat de krant las en een deftige zakenvrouw die mij overtrof in het lezen van vrouwenglossy's. Ik wisselde af tussen in slaap sukkelen, koekjes eten en in mijn glossy lezen. Na een flinke twee-en-half uur (ja je moet iets doen als je geen trema op je toetsenbord hebt) reizen kwam ik in het station van Warshau aan. Waar het gigantisch regende... Ik trok mijn jas aan en ging op zoek naar de uitgang. Dat heeft mij een poosje gekost, want dat ondergrondse station is een ware doolhof. Maar ik geraakte er uiteindelijk uit, koos een vriendelijke taxichauffeur uit die mij aan het vliegveld afzette.

Daar kwam ik natuurlijk veel te vroeg aan, het was half twee en mijn vlucht zou pas om twintig voor vijf vertrekken. Inchecken ging ook nog niet, want de incheckbalie was nog niet bekend. Het enige wat ik wist, was dat ik in terminal 1 stond en dat ik naar terminal 2 moest. Ik ging daar dus heen, en het bleek zowat de oudere terminal te zijn. Maar ik kon er eten en drinken kopen, en er waren zitplekjes dichtbij een bord om te kijken of de incheck al open was. Ik was dus gelukkig.

Een uurtje later kon ik gelukkig gaan inchecken. Dat ging zonder problemen - al wilde er wel een mevrouwtje voorsteken, maar dat was buiten mijn ongelooflijke snelheid gerekend. Nouja zeg, als je aan de ene rij aanschuift moet je niet ineens in de andere rij voor gaan steken. Tsss... Even later ging ik door de piepertjescontrole - waar er alleen maar in het Pools gerateld werd en toen ik vriendelijk duidelijk maakte dat ik het niet verstond dus dat ze een andere taal moest kiezen - dat mag je toch verwachten in een luchthaven vind ik zo - werd ik boos aangekeken trok de mevrouw mijn ticket ver uit mijn handen om te kijken naar wat voor godvergeten gat ik ging zonder de wereldtaal Pools te kunnen. Grommend maakte ze duidelijk dat ze wilde weten of ik iets in mijn zakken had. Natuurlijk niet, ik heb wel al meer gevlogen de laatste tijd. Dus mocht ik door. Gelukkig was de rest van de luchthaven vriendelijker.

Ik wandelde een poosje langs de winkels, liet mijn EZA-geld wisselen en deed mijn Nowy Staw geld - Marta drukte mij op het hart dat het voor mij was dus dat ik het niet terug hoefde te geven - op aan eten, drinken en een boek. Weer eentje ja, mijn leessnelheid gaat er hier enorm op vooruit. Uiteindelijk merkte ik tijdens mijn omzwervingen dat mijn gate veranderd was. Ik ging er dan maar heen en besloot nog wat te lezen. Even later werd ons meegedeeld dat het vliegtuig te laat kwam: pas om 17u zouden we vertrekken in plaats van om twintig voor. Het duurde uiteindelijk toch tot vijf voor vijf voor we mochten inchecken... Helaas moest er ook een hele Poolse klas van het slag 6EM mee. Allemaal per twee ingecheckt, dus ik kwam naast twee van hen terecht. En ja hoor, hoewel ik mijn plekje aan het raam had wilden zij daar per se zitten... ik gaf maar toe, in de hoop dat we niet zouden neerstorten want dan zouden jullie thuis het verkeerde lijk terugkrijgen. En dat willen we niet.

Maar we stortten dus niet neer, nee, in de plaats kwam ik rustig te laat toe op het vliegveld van Köln-Bonn. Mijn taxichauffeur stond mij op te wachten en bracht mij regelrecht naar mijn hotel. Waar ik een nieuw - deze keer eenpersoons - kamertje kreeg en waar de uitbater ook zo vriendelijk was mijn achtergelaten koffer naar boven te zeulen voor mij. Ik maakte meteen werk van aanpassingen in de kofferinhoud te maken door mijn koffer voor de volgende dag klaar te maken. Ik smeet er uiteindelijk nog twee truien uit, in het gedacht dat ik die in het tropische Portugal toch niet nodig zou hebben.

En toen belde ik nog even met de mama, keek ik nog een heel klein beetje televisie en viel uiteindelijk doodmoe in slaap. Voor één nachtje in mijn Duits bed, want morgen ben ik weer op pad!