Een dagje seminarie

Laat ik vandaag niet veel te vertellen hebben. Want vandaag stond ik op zo laat ik kon om toch maar niet te laat te komen op het seminarie, dat om negen uur zou beginnen. Helaas was dat buiten de zuiderse mentaliteit gerekend... het duurde nog tot kwart voor tien voor er iets van geluid uit de mensen vooraan kwam en nog vijf minuten voor dat vertaald werd. Dat is trouwens het allervervelendste. Op een gegeven moment is het officiele gedeelte gedaan en houdt de tolk ermee op. Alle koptelefoons af, en dan zegt er nog een organisator iets. In het Portugees. De meeste Spanjaarden en Italianen - grootste deel van de aanwezigen dus - hebben dat begrepen. Maar die enkele zieligerds die niet bij dat groepje horen - en dat zijn er in werkelijkheid veel minder dan dat er mij op voorhand voor ogen was gehouden - weet dus niet waar het over gaat. Ze zijn hier trouwens ook behoorlijk laks qua oranisatie... ik weet van mama dat alles bij haar seminaries altijd tot in de puntjes is. Iemand haalt de deelnemers af van het vliegveld, iemand legt hen alles uit, alle papieren kloppen, ze spreken altijd Engels zodat iedereen hen begrijpt, en ze zorgen ervoor dat er taxi's naar het vliegveld terug zijn en dat niemand die mist. Hier is het meer van: mannen, ge zijt hier geraakt, trekt ulle plan nu maar.

Dus dat heb ik gedaan. Ik trok mijn plan die ochtend, en ik sleepte mij door de debatten heen. Die waren interessant - as said before - maar op den duur ook vreselijk langdradig. Ik keek dus uit naar de namiddag, wanneer er werkgroepen zouden zijn. Voordat die werkgroepen begonnen was er nog de lunch. Nu, ik dacht dat een Portugese lunch een gebakje was... maar niet hier. Het was zelfbediening, maar alles was zo lekker! Veel sla als voorgerecht - en lekker, zo lekker dat mijn vriend Joaquim en ik twee keer gingen - en als hoofdgerecht koos ik voor lasagna. En toen de desserten... Joaquim stond erop dat ik eerst de Portugese kazen probeerde, en dan een speciale specialiteit van taart met eieren. Het zag eruit als een oranje hoopje plasticine, en het smaakte... wel mensen als je ooit een echte suikershock wil hebben moet je daar vooral een groot stuk van opeten. Ik kreeg mijn stuk niet opgepeuzeld. En dat wil al wat zeggen, want ik ben erg doorwinterd op vlak van sugar highs.

Na de lunch - die verrassend genoeg uitliep - waren het werkgroepen. En daar ging het mis. Ik moest een groep vormen met drie Roemenen, en die drie hadden er geen zin in. Eentje werkte al van in het begin op mijn systeem. Dat was degene die geen Engels of andere taal kon. Die was de hele tijd al aan het knipogen en commentaar aan het geven tegen mij in het Roemeens, en kwam veel te dicht naar mijn goesting. Dan was er eentje die Duits sprak, en eentje die Engels sprak. Ja, begin maar, zei de moderator. "The answer to the questions is money" zeiden mijn groepsgenoten. En toen riepen ze: we zijn klaar! En gingen er vandoor. Ik keek hulpeloos naar de moderator en die zei: neem ook maar even pauze. Ik vroeg wanneer ik terug moest zijn en dat bleek over een kwartier. Maar toen ik een kwartier later terugkwam was er al niets meer te beleven, hadden blijkbaar alle werkgroepen het opgegeven. Behalve de Italiaanse en de Portugese, de grootsten, maar mij leek het dat die het over iets anders hebben gehad dan wij. In elk geval ging toen iedereen ineens ervandoor. Joaquim vertrok, Francisco en Maria vertrokken... Ik zag het niet zitten om die avond alleen mee te gaan eten. Zeker niet omdat de Roemeenssprekende Roemeen daar kennelijk wel veel zin in had. Bovendien zat ik nog helemaal vol middageten...

Ik keerde dus terug naar mijn kamer en belde mama nog eens. Die liet weten dat het ook normaal is dat zo'n seminarie plots gedaan is en dat het programma voor morgen pro forma zou zijn. Dat klopte, want de volgende dag was er zo goed als niemand meer over in het hotel. Mijn avondje bestond dus niet uit eten tot middernacht, maar wel uit lezen, schrijven en televisie kijken. Ik had mijn Portugees verblijf een beetje anders voorgesteld maar ach... We komen nog wel eens terug. Maar liefst niet meer alleen!