Reizen, regen en rode wijn

Om acht uur kwam de taxichauffeur mij al ophalen, dus helemaal op mijn gemakje ontbijten was er vandaag niet bij. Bovendien kwam hij vijf minuutjes te vroeg, ik was nog maar net naar beneden gesukkeld met al mijn valiezen waarvan ik de grootste gelukkig weer mocht laten staan. We vertrokken meteen naar de luchthaven, en het was maar goed dat we zo op tijd waren. We sukkelden immers in een vervelende file... die gelukkig na een tijdje opgelost raakte toen we het obstakel voorbij waren: een auto en een politieauto op de pechstrook, die naar iets aan het vissen waren achter de vangrail. Een kijkfile verdorie. Hoe is het mogelijk...

Ik kwam in elk geval nog altijd mooi op tijd aan in de luchthaven en kon meteen inchecken. Dat is het mooie aan een luchthaven waar "all flights" inchecks zijn! Ik wandelde rustig door naar de piepcontrole en daarna langs de winkels. Ik heb een schriftje gekocht (kon het niet helpen, het was een mooi schriftje!) en toen ging ik naar mijn gate. Onvoorstelbaar hoeveel Nederlanders er in Duitsland het vliegtuig nemen! Naast mij aan de gate zat een bende Nederlands-Limburgse dames, en even later kwam... de Hollandse versie van 6ST. Jaja... fun op het vliegtuig! En veel lawaai ook. Laat ons het erop houden dat dat niet mijn meest favoriete reisgezellen waren voor een vliegreis van drie uur... De hele weg was de lucht mooi blauw en zonnig geweest. Tot... je raadt het al... we gingen landen. Plots overal grijs en ... regen. Het is niet mogelijk!

In de luchthaven van Lissabon duurde het niet lang voordat ik mijn koffer had. Ik kon als een van de eersten naar de uitgang, en ging in de rij staan voor een taxi. De taxichauffeur bracht mij snel naar het hotel, war ik een poging deed in te checken. Ik installeerde mij in mijn kamer en ging toen op onderzoek uit. Het seminarie zou al om 12u documenten uitdelen voordat het om 14u30 zou beginnen. Nu, die documenten die zou ik wel krijgen, maar het is wel handig als ik zou weten waar het seminarie plaats zou vinden. Ik keerde dus terug naar beneden op zoek naar informatie. Toen ik net uit de lift kwam zag ik ineens mijn taxichauffeur. Bleek dat ik mijn bril uit mijn tas had laten vallen toen ik op zoek was naar geld. Hij was zo vriendelijk om mij die te komen teruggeven, en we hadden allebei geluk dat ik toevallig naar beneden was gekomen want geen idee hoe hij anders de balie had duidelijk gemaakt wie die bril moest krijgen...

Want die balie, daar stonden me daar een paar toffe figuren... later in het seminarie begreep ik waarom. Blijkbaar maken veel Portugese jongeren hun school niet af en zit er voor hen niets anders op om in een hotel te gaan werken. De twee jongens die ik trof - de eerste om mij in te checken en die mij dus geen enkele informatie gaf en de tweede waar ik informatie aan ging vragen - hadden niet direct mijn sympathie. Ik vroeg hoe ik informatie over het seminarie zou krijgen omdat ik niet wist waar het doorging, en hij wierp uit de hoogte een arrogante blik en vroeg: en is dat hier? Welke kamer moet je dan wel zijn? Ja, dat was precies wat ik wilde weten... hij had gewoon mijn vraag teruggedraaid! Een beetje wrevelig antwoordde ik dus dat ik dat net niet wist, en gelukkig nam het meisje naast hem mijn ongeduld waar. Ze keek snel even op mijn papier en zei hem iets in het Portugees. Toen begreep hij wat hij moest doen en vertelde mij dat de meeting rooms op verdieping -1 waren, en dat het CIFOTIE seminarie in een van de zalen doorging. Ik moest maar gewoon gaan kijken, want er waren schermpjes naast de zalen waar ik kon zien waar het was. Aha. Ik ging meteen kijken, maar natuurlijk was daar niemand. Ik keerde maar terug naar mijn kamer en belde even met mama, om te horen dat dat allemaal doodnormaal is.

Een uurtje later ging ik dus naar beneden, waar iedereen elkaar kende en ik eenzaam de kat uit de boom keek. Een mevrouw was papieren aan het uitdelen en ik zag mannen lijsten handtekenen, dus ik vermoedde dat daar mijn lamp brandde. Sorry, zei ik, mijn eerste seminarie. Ben ik juist? De vrouw was supervriendelijk en zocht mijn papieren, daarna handtekende ik de aanwezigheidslijst en zocht ik een plekje binnen voor de openingsspeeches. Ik ging in de buurt zitten van een man met wie ik vijf minuten eerder twee seconden had gepraat - en wiens naam ik herkende van het project waar ik op EZA aan had zitten werken: Henry Acquaviva. Een bijzonder vriendelijke mens, maar hij ziet er een beetje uit als een karikatuurfiguur... wel heel intrigerend. En toen begon het. Ik schakelde mijn koptelefoon in en zocht de Engelse frequentie, en bleef een hele middag rustig luisteren naar de debatten en vraagstellingen. Het was met momenten heel interessant, maar ik kon het niet helpen dat ik ook heel wat onzin hoorde. Trouwens, een seminarie dat gaat over hoe je kan verbeteren dat jonge mensen geen werk vinden - om diverse redenen, want ik heb intussen gesnapt dat het in Portugal behoorlijk anders is dan bij ons - en waar ik de enige persoon onder de dertig was. Misschien zelfs de enige onder de veertig. Ik kon niet anders dan mij een beetje afvragen hoe de meerderheid van de gepensioneerde aanwezigen nog genoeg voeling kon hebben met die jeugd...

Maar goed. Die avond spraken we om kwart na zeven af in de lobby en vertrokken we met zn allen met de bus voor een tochtje door Lissabon. We stopten aan de kathedraal en wandelden verder bergop tot aan het Castelo Sao Jorge. Daar was er een receptie - gelukkig was het niet koud en voor een keer ook niet aan het regenen - en daarna een laatavonddiner. Ik kreeg gezelschap van een Portugees die Joaquim heette, en die van de EZA voorzitter de opdracht had gekregen voor mij te zorgen. Daar heeft de mens zich uitstekend van gekweten. Hij vertaalde wat er gezegd werd en we hadden een paar toffe gesprekken. Ook met de andere twee mensen aan onze tafel, Francisco en zijn vrouw Maria, klikte het goed. Hun Engels was vrij beperkt vonden ze, maar met handen en voeten en enige hulp van het Frans en mijn zeer beperkte kennis van een paar Spaanse woorden kwamen we er wel.

Het eten was erg lekker, maar ook verschrikkelijk veel. Ook de wijn werd rijkelijk gegoten. Het avondeten - ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van een van de Portugese vakbonden - duurde tot middernacht. Alle vrouwen kregen op het einde nog bloemen en er werd - na het dessert - nog getoast met champagne en cake, voordat we weer naar de bus wandelden. Voor velen was dat na zo'n avondje drinken geen simpel wandelingetje meer... maar ik denk dat we toch niemand achtergelaten hebben. Ik kroop meteen in bed toen ik in mijn hotelkamer was, na toch maar besloten te hebben dat ik niet van plan was vroeg op te staan... Een uurtje voor het seminarie begon vond ik al meer dan vroeg genoeg!