Sneeuwwitje neemt de vlucht (voor de laatste keer)

Het ging allemaal al bijna vanzelf, terug de vlucht nemen. Letterlijk de vlucht nemen dus... al ben ik eigenlijk niet heel zeker of dat wel een correct gebruik in het Nederlands is. Op de vlucht slaan is juist... maar is de vlucht nemen niet een onjuiste vertaling van het Frans ofzo? Kan iemand mij dat vertellen?

In elk geval maakt het niet uit voor dit verhaaltje. Ik stond op, ging ontbijten en pakte mijn koffer in. Niet dat ik erg veel moeite had gedaan twee dagen eerder om die uit te pakken... Ik keek een beetje bedroefd naar het bloemetje dat ik gekregen had. Mama had mij uitgelegd hoe ik zo'n bloemetje mee naar huis kan nemen op het vliegtuig, maar spijtig genoeg had het om een of andere reden vannacht plots zijn kopje laten hangen. Zonder ooit echt opengekomen te zijn. Een premature rozenzelfmoord. Dus liet ik het boeketje achter en vertrok zelf naar beneden.

Even tevoren was ik gaan vragen of ik een taxi kon bestellen, maar dat bleek niet te hoeven omdat taxi's vanzelf aan het hotel opdagen. Dus wandelde ik naar buiten en werd meteen opgevangen door een vriendelijke taxichauffer - de vriendelijkste van alle chauffeurs tot nu toe en ook degene die mij het minst geld afhandig heeft gemaakt. Hij zette mij mooi op tijd aan het vliegveld af. Overdreven optijd eigenlijk, want ik verwachtte weer een poosje te moeten wachten voordat ik kon zien waar ik moest inchecken. Toch stonden er op het bord al cijfertjes dus dolgelukkig begaf ik mij daarheen. Hoe vroeger ik van mijn koffer af was - op een legale manier welteverstaan, niet door hem te laten stelen - hoe liever ik het had. Helaas was er nog niemand aan de incheckbalie, dus werd het uiteindelijk nog een uurtje wachten.

Na een poosje begonnen veel mensen al aan te schuiven, hoewel er nog niets op de schermpjes stond. Laat ze daar maar staan, dacht ik. Ik zit hier tenminste lekker makkelijk op mijn stoeltje. Ik bleef daar nog een uurtje zitten, en toen kon er eindelijk ingecheckt worden. Koffer weg, tijd om eten te gaan zoeken dus! De luchthaven van Lissabon is gigantisch groot, en het barst er van de winkeltjes. Helaas geen esprit winkel (die hebben ze in Duitsland en Polen wel, en ik had net het plan opgevat om er de short die ik in mijn heenreis had gezien te gaan kopen) maar wel een delicatessenwinkeltje waar ik Portokoekjes kocht voor op EZA te trakteren, en een designwinkeltje waar ik vier cadeautjes voor mijn wederhelft en huisgenoten kocht. Nu mankeer ik alleen nog maar Duitse cadeautjes...

Ik ging wat eten in het grote foodcourt, kocht een snoepje voor onderweg, en besloot uiteindelijk naar mijn gate te gaan. Die lag natuurlijk nog massa's ver stappen van waar ik mij bevond... gelukkig raakte ik er nog op tijd genoeg om nog rustig naar toilet te kunnen en daarna nog rustig een hoofdstuk van mijn boek te lezen. Maar het werd wel al gauw half twee en tijd om te boarden. Met de bus naar het gigantische vliegtuig, plek gezocht, mij met mijn boek in mijn zetel genesteld... en toen bleek dat er een kleuterjochie achter mij zat dat de hele reis met zijn voeten tegen de stoel heeft zitten schoppen. Kinderen op een vliegtuig kunnen zo vermoeiend zijn...

Ik kwam mooi op tijd en vroeger dan verwacht in Duitsland aan, en al moesten we dit keer vrij lang op onze bagage wachten, ik kon toch als eerste weer naar buiten. Daar stond mijn taxichauffeur weer te wachten, die mij vrolijk door de regen naar mijn hotel bracht. De hotelbaas was weer blij om mij te zien en bracht mijn koffer naar boven. Maar voordat ik die wilde uitpakken, moest ik eerst wat eten. Dus ben ik in het hotel een pizza gaan eten - ik heb al een paar dagen films en series met pizza's gezien, ik moest er nu echt wel eentje hebben.

Die avond was ik doodmoe, maar ik kon het niet laten om nog superlang in mijn boek te lezen in een poging het uit te krijgen. Uiteindelijk moest ik het opgeven want kon ik mijn ogen echt niet meer open houden. En dan was ik natuurlijk verrast, dat ik de volgende dag niet uit mijn nestje kon...