Sneeuwwitje wordt keukenprinses

Ik was net middenin een geweldige droom waarin Samson en ik de helden van een of ander spannend tuinfeest in een holle boom zouden worden – jaja, ik heb hem onthouden dit keer – toen Anneliens wekker afliep. Ik was veel liever in dat zomerse landschap gebleven, in plaats van middenin een grijze, regenachtige Zweedse dag te stappen. Maar het kon nu eenmaal niet anders: vandaag stonden er drie lessen op het programma. Dus kleedden we ons aan, aten ontbijt en maakten een lunchpakket. En toen gingen we Irene ophalen. Aan de deur lag echter een briefje op ons te wachten: de stakker voelde zich erg ziek en hoopte ons tegen ’s middags bij de Zweedse taalles te kunnen vergezellen. Wij hoopten met haar mee, natuurlijk, want onze partner in crime moeten missen is helemaal niet fijn. Maar er zat niet veel anders op dan in ons eentje naar de bus te stappen. De schrik sloeg ons om het hart toen we een bus zagen passeren. De bussen durven het hier af en toe te wagen een stuk te vroeg te komen, en dan heb je dus pech. Gelukkig kwam er na een tijdje nog een andere bus, en waren we mooi op tijd op school. We zaten bij Riva en Anna, pas teruggekeerd uit Kiruna trouwens. De les ging vandaag over het Zweedse schoolsysteem, en aangezien ik bijzonder sceptisch sta tegenover de bewering dat Zweden het beste schoolsysteem heeft – ik vind dat wij dat hebben – was ik erg geïnteresseerd om het tegendeel bewezen te zien krijgen. Het ging niet meteen van een leien dakje, want de lerares was iets te gewend om met leerkrachten-in-spe te werken. We moesten bij het begin alvast vragen stellen die dan in de loop van de les zouden uitgelegd worden. Doe dat maar eens, als je nergens iets vanaf weet en eigenlijk gewoon zit te wachten op een uitleg zodat je wél ergens vanaf zou weten. Maar even later ging het toch beter en al gingen de slides te snel, ik leerde toch wat bij. Ik ben er niet helemaal van overtuigd geraakt dat het Zweedse systeem effectief béter is dan het onze, maar het is in elk geval een stuk leuker aangepakt. Ik zou er bijvoorbeeld erg weinig problemen mee hebben hier naar de middelbare school te moeten. Het zit namelijk zo. Je kan je kinderen naar de preschool sturen, maar dat is niet verplicht, net als bij ons. Vanaf zes jaar moeten ze naar de compulsary school, negen jaar lang. Dat is allemaal nog behoorlijk zoals bij ons. Maar dan volgt drie jaar upper secondary school, en dat is helemaal geweldig uitgedokterd. In plaats van zoals bij ons alles op te splitsen in ASO, TSO en BSO, is het niveau hier voor iedereen gelijk. Iedereen kiest een specialisatie, bijvoorbeeld kunst of construction of vehicle engineering of wat weet ik nog allemaal. Bij ons kunnen ze zo’n richting enkel in TSO of BSO uit, hier doet iedereen dat gewoon. Vervolgens nemen ze ook gewone verplichte vakken, maar mogen ze wel kiezen op welk niveau: van A (minst zwaar) tot D (heel zwaar). Voor Monster bijvoorbeeld zou het hier de hemel op aarde kunnen zijn: zij kan dans als technisch vak combineren met een D level voor wiskunde en wetenschappen. Jammer dat het net te laat is om hier nog naartoe te komen verhuizen. Zelf zou ik niet weten wat eerst te kiezen: je kan hier zelfs vliegtuigen studeren. Ongelooflijk slim bekeken trouwens, veel jongeren kiezen dus voor een technisch vak als automechaniek of bouw of zoiets, zodat ze achteraf na hun hogere studies altijd iets hebben om op terug te vallen en altijd twee kanten uit kunnen. Prachtig bekeken, toch? Het is ook zo dat, eender wat voor technisch vak je hebt gestudeerd, je alle richtingen uit kan voor universitaire studies. Je moet alleen het noodzakelijke level in de algemene vakken hebben behaald. Een beetje zoals bij Harry Potter dus… Ik vond het in elk geval geweldig: nu nog een deftig Zweeds internaat zoeken om mijn kinderen later naartoe te sturen.

Na de les had ik tien minuutjes pauze voordat de volgende les zou beginnen: de eerste introductie tot newsproduction. Ik verhuisde mijzelf tot bij Cheryl, waar we aan een giecheluurtje begonnen. Ik geloof dat we een waardige nummer vier voor de Gemenerikenclub gevonden hebben, want we zaten elkaar de hele tijd te jennen. Intussen luisterden we natuurlijk ook naar de lerares, we hebben dus perfect door wat er allemaal moet gebeuren: en het zal veel werk zijn. Vooral voor Cheryl, want die mag tegen vrijdag al een groepswerk klaar hebben. Ik, met mijn geweldige achternaam die geen kat hier kan uitspreken, zit natuurlijk pas in de laatste groep en mag tot bijna op het einde wachten voordat ik dat stukje groepswerk moet doen. De andere twee groepswerken moeten ook nog natuurlijk. Wel jammer dat Ebba ons in groepen heeft verdeeld. Een van mijn medegroepsleden heb ik al gelokaliseerd, die zit ook in Anneliens intercultural groep. Nu nog even afwachten of de andere twee opduiken of niet, want blijkbaar had de leerkracht nog een oude lijst om groepen te maken: Annelien stond er namelijk nog op en die heeft zichzelf uit deze les verwisseld. We kregen ook meteen al huiswerk opgegeven, een paar nieuwsfeiten zoeken en een artikel lezen. Nog niet om van achterover te vallen, maar dat zal nog wel komen. Ik krijg het nog druk de komende weken!

Na de les ging ik naar de vierde verdieping waar Annelien een plekje had uitgezocht en waar we zoals elke dinsdag onze springuren werkend vulden. Het was intussen elf uur, en ik had honger. Maar ik mocht mijn lunchpakket pas om twaalf uur, anders zou ik weer in de verleiding komen om iets te kopen. Dus probeerde ik de knaagjes in mijn maagje te verdrijven door lettertjes te eten: eerst leerde ik het eerste deel van de les van vanmorgen – het tweede deel moest ik van internet halen – en daarna begon ik aan het artikel. Het bleek geen artikel in de betekenis van het woord die ik de laatste drie jaar gewend ben geraakt, maar eentje in die zin die ik op de unief meermaals vervloekt heb. Ebba heeft een doctorstitel voor haar naam staan, en heeft dus vermoedelijk behoorlijk wat artikels gelezen. Een van die artikels kregen wij nu als opgave te lezen. UGent all over again, want daar heb ik ook ooit een heel examen moeten doen over een artikelenbundel die zo goed als allemaal geschreven waren door Magda en andere professoren van de unief. Dit was er in elk geval eentje dat nog vrij aangenaam om te lezen was. Het ging over Hey Mabel-artikels (bij ons bekend onder de naam Man Bijt Hond, niet het televisieprogramma maar de krantenberichtjes). Uiteindelijk ging het ook over bijna niets, want volgens Ebba moet er nog veel research over dit onderwerp verricht worden. Hint, hint? Om twaalf uur lunchten Annelien en ik – verse boterhammen met kaas en hesp kunnen zo lekker zijn – en daarna werkten we nog eventjes verder.

Rond kwart voor één dook Irene op. Ze was bij de apotheker geweest, en die was zo vriendelijk geweest haar even te onderzoeken. Eigenlijk had ze al veel vroeger moeten komen, want ze bleek een ontsteking te hebben aan haar sinussen – of dat denk ik toch, we kunnen het niet zo goed vertalen en mijn anatomie is nooit goed geweest – maar intussen is het al bijna weer weg. Ze kreeg pilletjes mee, en daarmee zou ze binnenkort weer de oude moeten zijn. Hoera voor apothekers, dus. We verhuisden naar de Zweedsklas, waar er een discussie over Ikea op het programma stond. Iedereen keek mij raar aan omdat ik thuis helemaal geen Ikeaspullen heb. Blijkbaar is dat raar… gelukkig heb ik hier genoeg Ikeaspullen om dat goed te maken – en als ik hierna weer thuiskom zal ik er ook massa’s hebben. De kuddegeest kan dus gerust zijn. Aan de Ikeadiscussie ging een paar minuten praten in kleine groepjes voor, en aangezien we in een raar soort L-vorm zaten vormden de Vilhelmsro-girls een coalitie met de Franse Yannick. Voor de rest van de les hebben we met z’n vieren prompt de slappe lach gehad. Het was gewoon allemaal zo grappig… En het einde van de les sloeg al helemaal alles. Volgende week zullen we het over de lichaamsdelen hebben, en in ons boek staat een zeker liedje. Ik heb het al eens gehad over het feit dat dit boek écht iets voor twintigjarigen is… Je mag dus eens raden van welk liedje wij de Zweedse versie hebben staan doen aan het eind van de les, aangevoerd door Anna (er vallen pepparkakor te winnen, uiteraard). Kleuterschool all over, maar het bleef wel geweldig grappig en leuk.

Na de les moesten we nog even de Netto (de plaatselijke Aldi) opzoeken, want ik was gisteren pureepoeder vergeten en Annelien wilde een blender kopen om smoothies te maken. Irene moest ook nog boodschappen doen, en dus stapten we een paar haltes vroeger af onderweg naar huis. Eerst waren we trouwens verkeerd afgestapt, en hoewel ik voor een halte wel wilde stappen, besloten Annelien en Irene op de volgende bus te stappen, die er direct aan kwam. Voordeel aan de bus nemen om drie uur, dan is het schoolperiode en komen er twee bussen direct achter elkaar om de stroom op te vangen. We spendeerden een half uurtje in Netto en haalden toen de volgende bus, die pas echt stampvol zat. En toen kwamen we thuis en begon ik meteen aan mijn huiswerk, flink als ik ben. Annelien wilde de blender openmaken, en kwam toen tot de conclusie dat het alweer ‘brol van den Aldi’ was: het resortje om het ding open te maken was stuk, en dus kon de blender alvast niet open. Morgen maar eens terug gaan dan… Rond zes uur was het tijd om aan mijn eten te beginnen. Het werd een echt meesterwerk, waar ik ontzettend trots op ben: ik heb gewoon helemaal zelf gevulde paprika’s gemaakt met tomatensaus. Okee, de tomatensaus kwam uit een pakje, want die vond ik vorige keer zo lekker dat ik die nog eens wilde eten. Maar de paprika’s waren bijna net zo geweldig als die van Oma, dus… Ik kwam er alleen anderhalf uur later achter dat ik vergeten was er puree bij te maken. Dat heb je dan als de keuken propvol staat met vriendjes, dan vergeet je dat je eindelijk eens aardappelen bij het eten wilde maken… Nu, dat poeder wordt niet slecht natuurlijk, dus dat raakt nog wel op. Alleen was het wel een beetje stom, iets waar alleen ik in kan slagen…

Toen we thuis waren gekomen en het internet aanzetten, bleek msn niet te werken. Ik hoopte een beetje dat het in de loop van de avond nog in orde zou komen, maar daar leek het niet naar uit te zien. Waarschijnlijk omdat ik voor Zweeds een verhaaltje had geschreven over een meisje dat huilde omdat het internet kapot was… eigen schuld? In elk geval moet het maar langs de zonnige kant bekeken worden: nu had ik tijd om al mijn foto’s op het internet te zetten. En om mijn blog op tijd af te schrijven, en om nog een afleveringetje televisie te kijken en om dan eens lekker vroeg in bed te kruipen. Het oude gezegde van mam maar eens opvolgen: uren slaap voor twaalf uur tellen dubbel. Daar zal ik eens van gaan profiteren! En wie weet vind ik de weg naar dat tuinfeest in de holle boom nog wel terug!