Een namiddagje op Vilhelmsro Beach

Vanmorgen wilden we niet uit bed komen. Niet omdat we nog moe waren, of toch niet in mijn geval, maar vooral omdat we geen zin hadden om wéér mensen tegen te komen en opnieuw afscheid te moeten nemen. Gisteravond was het al zielig genoeg geweest. En dus bleven we lekker onder de dekens, ook al was het veel te warm voor dekens. Maar natuurlijk smolten we na een tijdje, en besloten we toch op te staan. Net op tijd eigenlijk, want Regina kwam op de deur kloppen om te vragen of we binnen een paar uurtjes mee kwamen zwemmen. Zwemmen vonden we een beetje teveel van het goeie, maar mee op het strand zitten leek ons wel een goed plan. Dus we sprongen om de beurt onder de douche, verzamelden strandspullen en trokken naar Vilhelmsro Beach.

We vonden er een paar échte Zweden, maar dus ook Regina en Danial, uitgestrekt op een handdoek op het keienstrand. Want jawel, Vilhelmsro Beach heeft dan wel een mooi uitzicht, een perfecte barbecueplek en veel bos, maar geen zand. En dus strekten ook wij onze handdoek/deken uit en met een beetje wriemelen lagen we zelfs gemakkelijk op de stenen. We babbelden een poosje, genoten van de zon en de schaduw en het klotsen van het water, en keken toe hoe Danial en Regina dapper in het water gingen. Toen ze uitgezwommen waren trokken ze terug naar huis en bleven wij alleen achter. Nu ja, alleen… Met een iPod en een boek viel dat best mee. En we waren ook niet zo lang alleen: Kerstin had pauze nodig tijdens het studeren en kwam ons vergezellen. En zo lag ik nog een tijdje te lezen terwijl Kerstin en Annelien lagen te kletsen. Toen we het beu waren, trokken we naar huis om een klein hapje te eten. Omdat we een fika hadden, leek het ons handig om een klein beetje op voorhand en een klein beetje achteraf te eten. En dus maakte ik een bord pasta en Annelien een tonijnslaatje.

Om kwart voor zes vertrokken Miia, Annelien en ik naar New Vilhelmsro om een laatste Fika te houden met Astrid. We gingen lekker buiten zitten, dronken koffie en thee en aten marmercake van Katharina en truffels die wij meegebracht hadden – achtergebleven in de keuken van één van de lege gangen. Het werd een heel gezellige vooravond, we praatten en schreven in elkaars boekjes, vertelden over plannen en avonturen,… En natuurlijk waren we nog bijlange niet toe aan afscheid nemen, dus besloten we morgen opnieuw af te spreken. Dan gaan we samen voetbalkijken annex afscheidsfeestje voor Astrid houden in Cyklamen, het derde Vilhelmsrogebouw dat tegenwoordig alleen nog maar bewoond wordt door twee jongens… Dat klinkt alvast spannend!

Terug in ons eigen Old Vilhelmsro was het ook weer tijd om voetbal te kijken. Een heel deel was naar New Vilhelmsro om daar te gaan kijken, maar wij hadden niet veel zin om nog terug te gaan. Bij ons is er trouwens meer plaats. Dus keken we met Danial en Regina, Kerstin en Miia, Jérémy en de Franse jongens naar Duitsland-Polen. Dit keer was het wel een interessante match, en we onderbraken het kijken alleen maar om tijdens de rust te gaan ‘shoppen’ in de abandoned kitchen aan de andere kant van onze gang. We vonden er massa’s schatten: hagelslag, chips, popcorn en enorme hoeveelheden noodles. Met de noodles die we van Chian gekregen hadden erbij kunnen we dus de komende week op een Aziatisch noodle-dieet. Met een kom noodles als tweede deel van het avondeten trokken Annelien en ik terug naar de common room om de tweede helft te zien. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist floot de scheidsrechter af. We keerden terug naar onze kamer, maar besloten toch eerst nog een nieuwe shoppingtrip te gaan houden naar de andere abandoned kitchen boven. Daar waren de Fransen ons al voorgeweest, maar we vonden toch nog een paar dingen die we konden gebruiken. Beter dat wij het gebruiken dan dat het twee maanden ligt te rotten voordat de volgende bewoners komen, is het motto.

Na onze shopping spree trok ik mij terug in de kamer om deze blog te schrijven. Het kostte mij wel wat tijd, aangezien Annelien en Kerstin de aandacht nogal afleidden. Ze hadden op Irenes kamer – die is nog open – haar fitnessbal gevonden en die aangekleed met een achtergebleven t-shirt die we in onze keuken hadden gevonden. Ze hadden het ding “Owl” genoemd en in de zetel voor de deur in Irenes kamer gezet, zodat hij het eerste was wat iemand ziet als hij de deur openmaakt. Ik besloot hen even te helpen, haalde een broek uit de storage room, schoenen die de Thai Girls achtergelaten hadden, en Kerstin knipte een hoofd uit haar kalender. En zo werd “Owl” een volwaardig bewoner van Vilhelmsro. Al hebben ze hem geloof ik na een paar foto’s toch maar weer afgebroken, en enkel de bal met de t-shirt achtergelaten… Het was inmiddels ook al erg laat geworden, maar moe waren de bewoners van kamer 61 nog niet. Al kropen we uiteindelijk toch maar in bed, want voor morgen is er een strak schema. Veel te doen, en maar evenveel tijd als op een normale dag…