A Simon-and-Andyesque goodbye

Na het eindigen van de laatste les hier, en met het supermooie weer dat nog een poosje aanhoudt hebben we hier allemaal last van een vakantiegevoel. We proberen dus zo veel mogelijk buiten te zijn, kleurtjes te krijgen, leuke dingen doen met elkaar zo lang het nog kan. Maar voor sommigen is zo lang het nog kan niet zo lang meer… en dus moesten we vandaag afscheid nemen van drie van de belangrijkste personages in het Vilhelmsroleven van Sneeuwwitje: de British Boys, en Irene… Maar voor het zover was, moest er nog een lange dag gevuld worden. Ik werd ’s ochtends wakker en ontdekte een reusachtige papieren zak voor mijn deur. Chian had beloofd dat ik al haar overschot van eten kon erven, en daar stond ik dus nu naar te kijken. Annelien kwam na een poosje ook uit bed en nieuwsgierig haalden we de schatkist leeg: massa’s pasta en noedels, chinese rijstpapjes, soep, snoepjes, zeewier, kip en aardappelkroketjes, sausjes en kruiden, aardappelpoeder, yoghurt, … Ik probeerde zo veel mogelijk in mijn doos te stoppen, maar er bleef nog altijd een serieuze hoeveelheid op mijn bed achter. Even later kwamen ook Irene en Manon nog een paar dingen droppen die ze niet meer nodig hadden: een waar succes voor de achterblijvers, ik denk niet dat wij de komende week nog boodschappen moeten gaan doen.

Ik bleef een hele poos in mijn pyjama rondhangen, en hing ook een hele poos op mijn kamer rond. Nu en dan verhuisde ik eens naar Irenes kamer, waar opruim- en inpakwerken aan de gang waren, en ergens in de namiddag begon ik een film te kijken. Bad Girls, een soort van cowboy-bandidas-film. Ergens in het midden besloot ik toch maar eens onder de douche te gaan – Irene en Annelien waren al klaar en wilden nog één keertje langs het meer naar de pier wandelen, en ik wilde graag met hen mee. Zo gezegd, zo gedaan dus. Het was een mooie wandeling in het zonnetje langs het water, en uiteindelijk kwamen we bij de pier aan. Daar kochten we een ijsje – dit keer eentje met chocolade en regenboogsmaak – en zaten we nog even te praten met Astrid en Janet en een paar jongens van New Vilhelmsro, die ook net een ijsje waren komen kopen op hun terugweg van het strand. Na het ijsje hadden we natuurlijk dorst, en dus werd er een flesje ijskoud water gekocht. We zochten een ander plekje op – helemaal achteraan op de pier, op de rotsen in het water – en Annelien en Irene deelden een blikje cider. We bleven een hele poos genieten van de zon, de omgeving, het meer,… tot het tijd was voor Irene om afscheid te nemen van haar favoriete plekje hier. We wandelden helemaal terug naar huis, en hingen daar een beetje buiten op het balkon met een heleboel mensen. Omdat er een van de jongens van het vorige semester terug is voor een bezoekje, werden er ook een heleboel herinneringen opgehaald.

Uiteindelijk vertrokken de meesten naar de stad om uit te gaan, maar Manon en ik hadden daar geen zin in. We trokken onze pyjamas en warme universiteitstruien aan, en kropen samen onder Manons slaapzak in de zetel om naar The Lake House te kijken. Een hele mooie film, ook al is hij een beetje vaag. Na de film kroop Manon in bed – het zijn haar laatste dagen hier – en ik probeerde mij nog een beetje wakker te houden tot de anderen terug waren zodat ik afscheid kon nemen van de British Boys en van Irene natuurlijk. Ik keek Bad Girls uit – de film die ik vanmiddag was begonnen – en schreef nog een blog, en daarna besloot ik nog wat te lezen in bed. Ik had voorzorgen genomen, het bureaulampje van Annelien scheen in mijn gezicht en ik was veel te warm aangekleed om te kunnen slapen. Natuurlijk viel ik een poosje min of meer in slaap, maar nooit helemaal, en dus kon ik meteen weer op toen ik de anderen thuis hoorde komen. We gingen in de common room hangen, lieten Andy in ons boekje schrijven en daarna ging hij Simon wakker maken. Het was op dat moment kwart voor drie, hun bus zou om vijf over half vier in het station van Jönköping vertrekken.

Om drie uur kwamen beide jongens terug boven met al hun spullen. Er was geen tijd meer om Simon in ons boek te laten schrijven, ze moesten dringend hun taxi bellen. Want natuurlijk had geen van de twee eraan gedacht dat op voorhand te doen… En zo ging het dus mis. Er was maar één taximaatschappij die we te pakken konden krijgen – net zoals bij Maria dus – en die kon pas over een half uur een taxi sturen. Veel te laat natuurlijk, dus er moest iets anders bedacht worden. Ik geloof dat ze een klein beetje in de stress schoten, want als ze hun bus niet haalden, zouden ze nooit op tijd in Göteborg raken om hun vliegtuig morgenochtend om tien uur te halen. Typisch eigenlijk… Dus er moest iets anders gevonden worden. We knuffelden onze Boys nog een laatste keer en gingen toen allemaal mee naar buiten, waar Simon, Andy en Lauren – die moest ook mee – razendsnel en met al hun bagage naar de hoofdweg zijn beginnen crossen. We konden hen nog tien minuten horen rennen… Een perfecte knaller van een einde voor de Boys: liften om drie uur ’s nachts in Vilhelmsro… Tim belde even om te horen of ze al beet hadden, maar op dat moment renden ze nog steeds met z’n drieën over de hoofdweg.

We gingen dus terug naar binnen en bleven nog een poosje op de gang zitten na praten, bezorgd over het lot van onze Boys. Stiekem hadden we het allemaal wel grappig gevonden als ze in plaats van naar Ibiza te gaan hier vast hadden blijven zitten in Jönköping. Toen Tom binnenkwam en hoorde wat er gebeurd was, is hij op zijn fiets gesprongen en ze achterna gereden. Een hele poos later kwam hij terug, met het nieuws dat ze het gehaald hadden: ze zaten op de bus en hij had daar nog afscheid van hen kunnen nemen. We konden dus gerust zijn. En toen begon het afscheid nemen van Irene… Dat was helemaal niet zo leuk, en het duurde uiteindelijk nog tot vijf uur voordat we afscheid hadden genomen en in bed kropen. En lekker slapen ging natuurlijk ook helemaal niet… wat een verdrietig einde van de dag… afscheid nemen is helemaal niet leuk!