Roadtripping Sverige

Het was weer veel te vroeg ochtend, maar er zat niet veel anders op dan zo snel mogelijk naar school te vertrekken. We hadden een live broadcast voor de boeg! Om elf uur zouden we live in de ether gaan, en dus moesten we alle tijd die we daarvoor nog hadden gebruiken om nog een laatste generale repetitie te houden. Toen we echter in de studio aankwamen, wachtte ons een zware teleurstelling: de andere groep had onze lichten verdraaid, de microfoontjes waren ontregeld en onze reports waren uit ons bestand en vervangen door hun reports. Het kostte mij een halve paniekaanval voordat ik ze er terug in kreeg, en het kostte ons allemaal waarschijnlijk een half jaar van ons leven aan stress om alles terug in orde te krijgen. Maar we raakten op tijd klaar om nog een repetitie te kunnen doen, en daarna hadden we nog eventjes de tijd om tot onszelf te komen. En toen… belde Josefina naar het televisiestation en werden we aan hen gekoppeld. Het scherm werd eerst blauw, ik klikte de intro aan en… daar reed onze stop-motion-auto over de landkaart op het scherm. We waren begonnen! Er zaten natuurlijk hier en daar een paar schoonheidsfoutjes in, maar over het algemeen liep alles heel vlot. Alle titels deden wat ze moesten doen, de camera’s werden vlot geswitcht en het geluid zat goed. De hosts waren geweldig en onze guest fantastisch, en vijfentwintig minuten na het begin van onze liveshow zat het er weer op. Enthousiast en opgelucht kwamen we bij elkaar in de studio, Josefina feliciteerde ons en vertelde dat ze nog nooit zo’n vlot werk in de controleroom had gezien en nadat we onze hele set hadden opgeruimd konden we er voor een paar uurtjes tussenuit.

Irene, Annelien en ik gingen eerst naar de montageklas om alle filmpjes die we wilden hebben op de harddisk te zetten. Daarna gingen we met Miia iets te eten halen en zouden we naar de pier gaan om een beetje in de zon te zitten. Daphne zou iets later volgen. Omdat de cafetaria van de school blijkbaar dicht was, besloten we naar de Subway te gaan. Maar daar stond een rij tot buiten… gemakkelijkheidsoplossing dan maar: de McDonalds. We kochten er allemaal hetzelfde en trokken naar de pier. Daphne kwam even later ook aan en zo konden we met z’n allen lunchen. Het was gloeiend heet, en ik hield het niet al te lang uit. Ook Daphne had liever wat meer schaduw, en dus trokken we met z’n tweeën naar het park om onder een boom te gaan zitten. Even later kwam Astrid bij ons zitten, en zo kletsten we weer gezellig onze middag voorbij. Toen Miia er ook bij kwam zitten – Irene en Annelien waren in de turistshop – besloten Chian, Astrid en ik even een ijsje te gaan halen. Toen we terug waren bleven we met z’n zessen nog even zitten in het gras voordat we naar school liepen. Daar was ons eerste werk een Jönköping University trui te kopen – daar ben ik nu trotse eigenaar van, het voelt een beetje zoals aan Yale studeren met zo’n trui – en zo kwamen we net te laat bij de studio aan om publiek te spelen voor de live show van de andere groep. Gelukkig konden we tijdens het eerste report naar binnen sluipen en konden we toch alles live meevolgen.

Het was ontzettend moeilijk om niet hardop te beginnen lachen: Simon en Andy waren de hosts en het was hilarisch… Felix speelde de twee gasten, eerst was hij Timmy – dat is op zich al grappig – en daarna speelde hij Achmed de Death Terrorist met zijn sok. Andy zorgde voor een Flood – woordgrapje, Simons achternaam is Flood – toen hij thee uitschonk over de hele tafel en de vloer, de jongens hadden zelf moeite om niet te lachen de hele tijd. Het was hilarisch, ‘nog nooit vertoond’ en gewoon heel erg leuk om bij hen te zitten en te kijken hoe ongelooflijk ze op elkaar ingespeeld zijn. Na de uitzending zochten we allemaal een plekje op om naar Max’ one minute movie te kijken – die moest nog – en zo zaten we binnen de kortste keren allemaal met ‘Waiting for you’ in ons hoofd – heel erg bedankt, Max. Daarna kwam de rest van onze groep binnen en deden we een evaluatie, we kregen feedback op ons report terug – wij waren de beste van de klas, yeeha – en ten slotte sloten we onze schooldag én onze schoolperiode hier in Jönköping af met het bekijken van de twee tv shows op dvd. We kunnen ze ook op dvd kopen, dus binnen enkele weken zit het dvd’tje in onze brievenbus thuis… Eens benieuwd wie er eerst thuis is: de dvd of ik!

Toen we beide shows bekeken hadden was het weer tijd om naar huis te gaan. We zaten met een héleboel Vilhelmsro-people op de bus – en met het zelfgemaakte busstop-bord dat we in de common room gaan ophangen – en het bleef dus een gezellige boel. We besloten toen we thuiskwamen nog een keertje een ‘nappie’ te doen zodat we ’s avonds lekker lang op de ‘final, final goodbye’-barbecue van de Boys konden blijven. Weer maar een ‘nappie’ met vrij weinig succes, maar in elk geval waren we er na een poosje toch klaar voor om ons klaar te maken. Niet dat er veel geshminkt en getut moest worden: gewoon een jeans met een topje, mijn haar hervlochten en mijn nieuwe universitytrui voor als het koud werd. Meteen toen ik buiten kwam wàs het ook al koud, dus meteen aan met dat ding. Samen met Manon, Hana, Annelien, Irene en Chian liepen we naar de barbecueplek aan het meer. Het was er al heel erg druk, gelukkig vonden we nog een plekje.

Het werd een gezellige avond aan het meer en bij het vuur, precies zoals een kampvuuravond eruit hoort te zien. Er werden veel foto’s gemaakt en in elkaars boekjes geschreven, er werd gesnoept en gedronken en natuurlijk een hoop verhalen verteld en gelachen. Om twaalf uur zongen we voor Toms verjaardag en werd er natuurlijk uitgebreid geknuffeld, en daarna sprongen een paar dapperen in het meer voor een nachtelijk zwempartijtje. We bleven er eventjes op staan kijken, maar na een poosje waren we te moe en besloten we naar huis te gaan. We, dat waren Manon, Chian en ik. Er moest eerst natuurlijk nog afscheid genomen worden van een paar mensen die nog even achterbleven, en daar kwamen een paar traantjes bij tevoorschijn voor Chian… zij vertrok de volgende ochtend vroeg, en in tegenstelling tot bij de meeste Europeanen is het voor onze Singapore vriendjes veel moeilijker om elkaar terug te zien. Maar Astrid en ik beloofden zeker op bezoek te komen, als Astrid volgend jaar afgestudeerd is vertrekken we! We liepen naar huis, bleven daar nog eventjes afscheid nemen op mijn kamer en daarna was het tijd om te gaan slapen. Ik hoorde Annelien niet veel later thuiskomen, heb geloof ik nog een warrig half-slapend gesprek met haar gedaan en toen zijn we allebei onder zeil gegaan. Het was een hele mooie avond, een hele mooie dag. Jammer dat er aan al deze dagen ook een beetje een verdrietig randje zit…