Opgepast, inpakwerkzaamheden aan de gang

Het idee aan een heleboel inpakwerk dat vandaag zou starten, stond ons niet echt aan. En dus oversliepen we ons prompt… Terwijl we eigenlijk om tien uur hadden willen opstaan, werd het veel later. Gelukkig kregen we nog een heleboel gedaan. We ontbeten met een paar nog steeds veel te kruidige kaneelmuffins, en we begonnen aan de was. Ik begon ook al vast met een inpakaanval die verrassend goed lukte. Het wassen ging iets trager, aangezien ik het traagste machine had. Maar net voordat we de bus naar school moesten nemen, kon ik gelukkig de zwarte was in de droogkast stoppen en de rode alvast in een sneller machine proppen. Er waaide een zalig frissen wind buiten. Dat deed deugd na die verzengende warmte de laatste weken, maar het deed ons ook een beetje weemoedig worde: met mijn laatste dagen hier lijkt het erop dat ook de laatste dagen van het mooie weer erop zitten.

Toen we op school aankwamen, waren we nog veel te vroeg om bij onze international coördinator binnen te springen, want zij had tot drie uur een meeting. We gingen dus eerst maar een paar dingen afdrukken: de host declarations die ze in orde moet brengen, en de groepsfoto’s van Vilhelmsro zodat we die in de common room kunnen ophangen. Toen we klaar waren trokken we nog eventjes langs de montageklas om een project op te halen, en daarna waren we precies op tijd voor Monika. Dachten we. We bleven wachten en wachten, wel een half uur lang. Dat is niet normaal voor een Zweed. Maar blijkbaar wel voor Monika, want ze dook maar niet op. Tot ik naar het toilet ging. Toen merkte ik plots dat ze gewoon op het terras zat, met haar collega Marie en nog een paar andere collega’s. Meeting op het terrasje? We zullen het nooit weten, want hoe we ook de aandacht probeerden te trekken, ze gunde ons geen blik. En toen kreeg ik het op mijn zenuwen, want we hadden nog wel meer te doen dan een hele middag kamperen voor haar deur. Dus we gooiden de declarations in haar brievenbus en besloten een mailtje te sturen dat ze het in orde moest brengen. Ik wist wel zeker dat ik er dagen over wakker zou gaan liggen, maar er stond ons niet anders te doen. En toen gingen we er vandoor, want we hadden echt nog een paar boodschappen.

We namen de bus voor twee haltes en kwamen weer bij het John Bauer terecht. Ik had eigenlijk mijn zinnen op een minitrolletje gezet, maar die waren er niet meer. Gelukkig was er nog veel ander moois te vinden. Gepakt en gezakt namen we de bus weer voor twee haltes, dit keer naar Hemköp waar we wasmiddel moesten kopen. En ijs, om te supporteren voor de Zweedse voetbalploeg. Die twee dingen zijn niet met elkaar te rijmen, maar ik doe het lekker toch. Elk excuus voor ijs is een goed excuus. Na onze shoptocht haalden we de bus en kwamen we net op tijd thuis aan om afscheid te nemen van Laura. Alweer eentje minder in huis… De Belgen zijn nu trouwens in de meerderheid in huis: Jérémy, Annelien en ik zijn – altijd al geweest – met z’n drieën, de Franse jongens zijn nog maar met twee, de Duitse meisjes zijn ook maar met twee en de rest is in zijn eentje. Tenzij je de Nederlanders van de andere huizen meetelt, want die zijn nog met iets meer. Maar in Old Vilhelmsro zijn de Belgen Baas nu. Na dat afscheid – we zwaaiden Laura uit aan de deur – besloot ik een ovenschoteltje met zalm en broccoli te maken. Allemaal overschotjes… Intussen zocht Annelien de manier om de televisie aan te krijgen maar het lukte niet zo goed. Tegen dat ik terug kwam was het gelukkig wel gelukt, en konden we voetbal kijken. Ik bleef maar tot in de rust, daarna had ik zoveel honger en ging ik mijn ovenschoteltje gaar kijken. En na het eten kon ik op msn eindelijk nog eens met Mamie praten! Niet te lang, natuurlijk, want er stond nog een match op ons te wachten.

Intussen was ik er tussendoor in geslaagd om al een heleboel in te pakken: een koffer en twee dozen, en de spullen die ik nodig heb voor onderweg. Dat stond allemaal al mooi in het midden van de kamer opgestapeld, lekker in de weg. En dus kon ik met een gerust hart ook naar de match gaan kijken, ik had flink gewerkt vandaag en kreeg dus een beloning. Het werd dan wel een vrij saaie match, we wonnen toch. En dat is altijd mooi. Na de match hingen Annelien en ik nog wat in de slaapkamer, totdat het heel laat werd. We besloten toch maar weer naar de common room te gaan, voor het afscheid van Tim. Hij knuffelde iedereen en ging toen slapen. Was ik blij om, kon ik ook gaan slapen. Ik las nog heel eventjes – het is een grappig boek – en daarna dook ik in dromenland. Klaar om morgenvroeg weer vroeg op te staan. En dit keer, écht!