Shoppen, muffins bakken en voetbalkijken

We klommen vanochtend een beetje met moeite uit bed, ook al wisten we dat er veel te doen was. Ik had niet genoeg geslapen, het nadee van een hoofd dat veel te vol zit. We praatten een poosje op de gang met onze gangburen – toen waren we nog met vier – en daarna kleedden we ons aan om naar A6 te gaan. Onze laatste lunch in Ikea, onze laatste shoppingtrip. Mijn laatste week is duidelijk aangebroken. We stapten netjes op tijd op de bus – beetje te laat vertrokken maar toch nog gehaald gelukkig, we zijn in elk geval beter geworden dan in het begin van ons verblijf hier. Op dit vlak dan toch… Toen we in A6 aankwamen hadden we nog niet echt honger, en dus liepen we eerst eventjes naar de automaten aan de supermarkt. Daar stopten we al onze verzamelde lege flessen en blikken in. Al die vijf maanden lang opgespaarde recyclage bezorgde ons een kvittootje van 23 kronen, perfect voor de aankopen die we later nog in Coop wilden doen. Maar eerst moesten we al het andere nog doen. We doken even in de sportwinkel – werden verliefd op een Zweeds sportvestje dat je langs twee kanten kan dragen maar dat schandalig veel geld kostte – en besloten toch maar eerst te gaan eten. Het was tijden geleden dat we nog in Ikea geweest waren, en de köttbullar smaakten dan ook zalig.

Na het eten trokken we weer op shoppingtocht. Ik moest nog een cadeautje voor Mamie hebben – die is jarig geweest, en ik heb moederdag gemist, dus dat verdient ze wel – en dat vond ik in de winkel waar ik het dacht te vinden. Gelukkig maar. Het werd heel mooi ingepakt, en daarna konden we weer verder. Annelien had nog een hoop cadeautjes nodig, maar kon zo moeilijk kiezen… Uiteindelijk kocht ze een t-shirt in Coop, waar we ook brood en melk haalden, en moesten we toch nog terug naar de Stadiumwinkel. Want de dingetjes die ik in Coop hoopte te kopen trokken op niets, en uiteindelijk waren diezelfde dingetjes in Stadium mooier én goedkoper. We stonden natuurlijk nog een hele poos te kwijlen op het sportvestje, en daarna konden we weer verder. Annelien deed nog een paar aankopen, en toen waren we klaar. Klaar om nog een laatste keer gratis koffie te gaan drinken in Ikea (met Kladdkaka, dat kon niet ontbreken) en om daarna naar de volgende stop te gaan. We namen de bus naar het John Bauer, maar tot mijn grote verdriet was dat niet open op maandag. Kon ik nog eens terug de volgende dag! We liepen dan maar via de winkelstraatjes van Jönköping terug naar de bus en kwamen uiteindelijk weer thuis aan.

Daar ging Annelien – na een paar uitpakwerken natuurlijk – naar de eerste voetbalmatch kijken, terwijl ik muffins ging bakken. Kanéélmuffins zelfs – dat was een compromis tussen Annelien en mij, want dat lusten we allebei. Het ging verrassend vlot, ook al hing ik binnen de vijf minuten van top tot teen onder de bloem. Jawel, onder de bloem, ik heb dit keer niet uit een pakje gebakken, maar met échte bloem, melk, bakpoeder, eieren en kaneel. En suiker en zout. En toen had ik een ongelooflijk plakkerig dik deeg dat met geen mogelijkheid licht te kloppen was. Annelien kwam tijdens de rust helpen om de muffins in de vormpjes te scheppen – had ik echt hulp mee nodig, want het was geen makkie om dat plakdeeg te scheiden. Toen konden ze de oven in en kon ik nog de tweede helft van de voetbal gaan bekijken. Toen de muffins een poosje later uit de oven kwamen, zagen ze er prachtig uit. En ze roken geweldig. Al stond ik er nog altijd een beetje schrikachtig tegenover: ik ben geen keukenprinses en ik zal het ook nooit worden, dus de kans bestond nog altijd dat ze vreselijk smaakten…

We besloten het nog niet uit te testen, maar alles in een zakje te stoppen en ermee naar New Vilhelmsro te gaan voor de voetbalmatch. Het werd heel gezellig, maar dat kon natuurlijk niet anders tussen al die Hollanders – en al de rest die meesupporterde voor Nederland. Ik hou op zich nog net iets meer van mijn Azzuri, maar die hadden het maandag te druk met doen alsof ze pijn hadden (en wat is er bovendien aan Italië zonder Totti) dus ik deed mee met Oranje. We wonnen glansrijk, en het was schitterend om te zien hoe al die oranjemannen op en neer sprongen bij elke kans. Heerlijk. Tijdens de rust proefden Astrid, Annelien en ik van de muffins, en om één of andere reden waren ze ongelooflijk zout. Hoe kon dat nou, met maar één klein lepeltje zout? Maar een paar dagen later begreep ik het al: teveel kaneel, en dus smaakte de kaneel veel te sterk (en niet meer zoet). Na de match namen we afscheid van Astrid, wat ik behoorlijk zielig vond omdat Astrid één van mijn eerste echte vriendinnen hier is. We hebben van in het begin met elkaar rondgehangen en komen ontzettend goed overeen. Maar gelukkig is Duitsland niet zó ver weg…

Annelien en ik trokken terug naar huis, en daar moest er afscheid van Miia genomen worden. Zij vertrok met haar ouders een paar dagen naar Noorwegen, en komt daarna terug. Maar natuurlijk is dat pas als ik al vertrokken ben, dus moest er nóg eens hard geknuffeld – en gesnuffeld – worden. En daarna kropen Annelien en ik in bed. Close your eyes, and think of Finland…