De allerlaatste Akademien

Woensdagochtend stonden we weer lekker vroeg op post aan de bushalte. We hadden gelukkig kunnen ruilen met de andere groep, want anders was er van een extra repetitie niets in huis gekomen. De helft van onze groep had namelijk die namiddag een examen… Om dan ’s ochtends een studioshow in te oefenen is ook niet ideaal, maar het moest maar lukken. Daphne was al aan de slag toen we binnenkwamen, en dus vlogen we er ook meteen in. Ik kwam tot de conclusie dat er een simpeler manier was om filmpjes af te spelen, ik was dus dolgelukkig dat ik de computer weer beter onder controle had. Al was dat misschien iets te vroeg gejuichd, want even later deed ik vlak voor de start van de final rehearsal iets vreemds waardoor hij weer compleet ontregeld raakte. Geen titels dus tijdens de generale repetitie… Maar voor de rest ging het behoorlijk goed. Alleen het manuscript was nog steeds iets te kort. Terwijl ik ervoor probeerde te zorgen dat de computer weer deed wat ik vroeg en dat de titels weer verschenen – dat lukte, alleen de fade-out-knop voor het beeld bleef dienst weigeren maar dat was niet zo erg – begon Astrid aan een missie om met onze hosts te oefenen aan een langere tekst. Met de secondenklok erbij. Uiteindelijk lag iedereen erbij, op de grond, tot we tevreden waren. Morgen nog één keer alles oefenen, en dan zou het zeker lukken!

De helft van onze groep trok naar hun examen, Miia en Astrid fietsten naar huis en Annelien en Irene besloten te lopen. Daar had ik geen zin in, en dus ging ik met Chian mee. Zij moest eerst nog een boodschap doen – in die prachtige schriftjeswinkel die ze hier hebben – en daarna zouden we samen de bus nemen. We bleven een hele poos in de winkel – nee, ik heb niets gekocht – en toen we buiten kwamen hadden we net de bus gemist. Er was dus nog tijd genoeg over om naar de winkel van het turistbureau te lopen, waar ik een paar dingen moest gaan kopen. Net toen we wilden betalen kreeg de dame achter de kassa telefoon, en dus moesten we een poosje wachten… twee minuten voor de bus kwamen we buiten. In principe hadden we hem kunnen halen, maar Chian moest haar buskaart nog opladen. En dus misten we voor de tweede keer de bus. Geen probleem, vond ik, want zo kon ik nog naar de andere winkel waar ik een paar boodschappen moest ophalen. Ik wist wat ik wilde, en dus zou het binnen een half uur zeker wel lukken. Mis gedacht, want aangezien déze dame achter de kassa probeert om zo’n perfect mogelijk ingepakte pakjes af te leveren. Zag er fantastisch uit, maar het duurde zó lang dat we voor de derde keer net de bus misten…

Intussen hadden Chian en ik allebei heel erg honger, en dus besloten we in de stad iets te eten. In het gezellige koffiehuis waar we vorige week gebruncht hadden met de webdesigngirls bestelden we dit keer een lunch: voor mij een quiche van het huis – met heel veel spinazie en andijvie en andere groene groenten, kwestie van even een vitamineboost te hebben – en voor Chian een pasta van de dag. Het was enorm lekker – en enorm veel – en toen we weer naar buiten kwamen… je raadt het al: voor de vierde keer de bus gemist. Chian belde even met een vriend die ze nog iets moest geven, en terwijl we op hem wachtten doken we nog even de Hemköp in – had ik ook een paar boodschappen nodig. Toen we buiten kwamen hadden we eigenlijk net de 17 kunnen halen, maar natuurlijk was Eugene in geen velden of wegen te bekennen… Dus misten we ook die bus, en omdat vijf bussen missen genoeg was liet Chian weten dat ze niet op hem bleef wachten en dat we de gewone bus dan maar namen. En zo kwam ik dan eindelijk thuis, bij mijn medegrieten. Die hadden eerst fika met Alana, en daarna zouden we allemaal een ‘nappie’ houden. Kwestie van een beetje uit te rusten na een kort nachtje en voor een volgend kort nachtje.

Het ‘nappie’ was allesbehalve verfrissend, en de douche die erop volgde voor mij nog veel minder – beetje misselijk, beetje duizelig. Gelukkig ging dat na een poosje over en raakte ik netjes op tijd aangekleed voor Akademien. Annelien had wat meer moeite: zij moest in alle haast vertrekken zonder eigenlijk klaar te zijn met make up en dergelijke. De reden dat we zo vroeg moesten vertrekken, was niet dat we gratis binnen wilden want dat zat er vandaag niet in: de hele avond betalen. De reden was dat het de allerlaatste Akademien was, en er werd heel veel volk voorspeld. Dus moesten we op tijd komen, anders konden we niet meer binnen. We kwamen dus op tijd – nog heel weinig volk – en gingen nog een poosje buiten op het terras zitten. Toen het kouder werd trokken we naar binnen, en daar werd het wel duidelijk dat inderdaad iedereen in Akademien was. Het rumoer ging dat de prijs zou halveren omdat ze van hun alcohol vanaf moesten, maar dat bleek niet waar te zijn. Niet dat iemand zich daar iets van aantrok: binnen de kortste keren was iedereen zo dronken als wat. Annelien, Regina, Valeska en ik waren zowat de enigen die nuchter waren – en daarvan was ik dan nog de enige die absoluut niets gedronken had – en ik vond het best grappig om de anderen systematisch meer onder te zien gaan. Het bleef gelukkig allemaal – nouja, bijna allemaal – plezant, met veel knuffels en foto’s en grappige gesprekken. Natuurlijk werd er dronken gekust – al is het maar de vraag of de betrokken personen zich daar de volgende dag nog iets van herinneren, of willen herinneren for that matter – en natuurlijk waren er mensen die niet meer op hun benen konden staan op het einde. Maar het was wél fijn, zelfs voor wie niet even hard ‘wasted’ was.

Toen Akademien om twee uur sloot trokken Irene, Annelien en ik te voet naar huis. Eerst nog een korv voor de nachtelijke honger – al vond ik hem afschuwelijk en heb ik hem doorgegeven aan mijn medegrieten en zelf enkel het broodje opgegeten – en toen konden we op weg. De tocht duurde een hele poos, omdat er af en toe gestopt moest worden voor een foto. Het is hier zo bijzonder, drie uur ’s nachts en het is licht… Geeft heel mooie beelden in combinatie met het meer! Thuisgekomen namen we afscheid van Alana – die vertrok de volgende ochtend vroeg – en probeerden we de gang waar onze director sliep lawaaivrij te houden. Maar met een paar dronken Canadezen in de buurt lukte dat maar matig… In onze gang was het heerlijk stil: aangezien er zoveel mensen al vertrokken zijn is onze gang maar leeg. Toen waren we nog met negen… Het was half vier toen we in bed kropen en zo snel mogelijk in slaap probeerden te geraken. Het zou ongetwijfeld prikken om de volgende dag weer om negen uur op de bus te springen!