De eerste dag, het eerste land

Ik was nog een beetje moe en nog steeds in de ban van de hectische vorige week, dat ik het eigenlijk niet goed besefte. Maar ik wàs wel degelijk onderweg naar een nieuw, buitenlands avontuur. Bruno kwam mij en Mamie ophalen om 9u 's ochtends, en zo ging ik op weg naar mijn drie weken stage. Ik zou een week in Duitsland, een week in Polen, een halve week in Duitsland en een lang weekend in Bulgarije doorbrengen. Terwijl onderweg het landschap voorbijschoot, vertelden Mamie en Bruno een hoop interessante weetjes - maar om eerlijk te zijn heb ik daar niet zó goed naar geluisterd. Ik vorm liever mijn eigen beeld. We maakten een tussenstopje voor koffie- en plaspauze, en toen was het nog maar een uurtje voordat we bij de EZA-kantoren stopten.

Roswitha, de grote baas, begroette ons enthousiast en liep meteen het hele kantoor met mij rond, zodat ik al mijn "collega's" kan ontmoeten. Nu ja, allemaal... een heleboel hebben vakantie, zitten in het buitenland of werken halftijds. Ook mijn directe baas - heet Schwartz met zijn achternaam en is grappig genoeg ook altijd in het zwart gekleed - heeft nog maar vijf minuten voor hij er vandoor gaat. Die vijf minuten gebruikt hij om mij snel nog een opdracht te geven waar ik de komende twee dagen aan kan werken.

Daarna nam Roswitha ons en de andere stagiaire die hier zit - Delphine uit Frankrijk - mee voor de lunch in het conferentiecentrum aan de overkant. Hier mag ik elke middag en avond gaan eten, in ruil voor een groen bonnetje. 's Middags is hier warm eten voorzien, 's avonds meer koud. Er is ook altijd keuze tussen vlees of vegetarisch (handig, vooral als je geen zin hebt in drie weken varkensvlees).

Na het eten brengen Bruno en Mamie mij naar mijn hotel. Hier zal ik dus de komende weken mijn thuisbasis hebben. Ik zet er mijn spullen af en kom tot de conclusie dat internet hier wel gaat, maar veel te duur is. Gelukkig krijg ik even later een sleutel van de EZA-kantoren en belooft Janice mij dat ik er altijd wanneer ik zin heb op internet mag komen. Oef! Voor ik aan het werk ga, rijdt Bruno nog een toertje door Königswinter, zodat ik toch een beetje gezien heb waar alles zich bevindt. En dàn drinken we met Roswitha nog een espresso, en is het tijd voor Mamie en Bruno om te vertrekken en tijd voor mij om aan het werk te gaan.

Je hebt er geen idee van hoe geweldig het is na zo lang hersenloos thuis te zitten om ineens terug echt hersenwerk te doen. Dankzij de financiële crisis werken ze bij EZA nu aan een project daarvoor, en omdat iedereen verdrinkt in het werk mag ik de research doen. Ik spendeer dus mijn eerste middag werk aan het doorworstelen van een algemene inleiding op het crisisrapport van de verschillende Europese memberstates. Zware kost... daarvoor heb je dus economie nodig he mannen. En daarvoor kan ik de prof van ons Blubje nog net gelijk geven dat ze alles in het Engels moest leren. Ik moest constant opzoeken wat welke afkorting in godsnaam in het Nederlands was. Maar wat een geluk dat ik ooit in de economie heb gezeten. Die teksten doorworstelen, da's echt wel wat anders dan aan de kassa van de GB zitten... gehoord, meneer de wiskundeleraar?

Tussendoor stuur ik een paar mailtjes naar de verschillende thuisfronten die bezorgd op mij wachten. Om vijf uur stopt het werk hier, maar omdat ik pas om zes uur kan gaan eten bleef ik nog een poosje op internet surfen. Niemand kan mij trouwens uitsluitsel geven over wanneer ik moet beginnen 's ochtends. De meesten beginnen om acht uur, maar dat hoefde ik niet van Janice. Anderen beginnen om negen uur, maar dat vind ik dan weer te laat. Dus heb ik een middenweg gevonden, en neem ik mij voor om om acht uur aan mijn hotel te vertrekken. Dan ben ik vast op tijd genoeg.

Terwijl ik wacht tot het zes uur is, overtrekt het plots. Moet je weten dat het hier bloedheet en prachtig weer was. Maar net als ik buiten moet, begint het dus te gieten... Great, en mijn regenjas zit nog in mijn valies. Ik kijk de regen dus even uit de lucht voordat ik mij erdoor waag. Eet twee warme broodjes met kaas - er zijn ook hotdogs, maar ik sta nogal weigerachtig tegenover Frankfurterworstjes die niet van het merk Zwan zijn - en drink een grote beker thee, en dan wandel ik naar mijn hotel. Het drupt nog een beetje uit de bomen, maar gelukkig blijf ik droog.

Ik pak mijn koffer uit, nestel mij in bed en kijk wat tv. CSI in het Duits, en het was nog te volgen ook. Mijn Duits gaat er stukken op vooruitgaan! Ik bel nog eventjes met de mama, maar daarna vallen mijn oogjes toe. Ik probeer nog even te lezen, maar ook dat geef ik op. Het was te verwachten: lange reis, eerste werkdag, dat gaat in je kleren zitten. En in je lijf. Dus wissel ik de kussens om en sluit alle geluid buiten - luidruchtige buren, gelukkig heb ik oordopjes! Gute Nacht, bis Morgen!