Ch-ch-changes!

Ik vraag mij af waarom in hotelkamers altijd alleen maar een fijn gordijntje voor het raam hangen. Waarom er geen goeie stevige rolluiken zijn die je naar beneden kan laten. Want met zo'n gordijntje sluit je het licht dus niet buiten. Nee, dat licht komt zo rond vijf uur binnengevallen, en dan ben je in geen tijd klaarwakker. Terwijl je wekker maar om kwart voor zeven staat...

In elk geval was ik goed wakker tegen de tijd dat ik onder de douche kon springen. Aankleden, ontbijten - ik had het eerst niet zo goed door, want op de toonbank stonden enkel cornflakes. Maar de hotelmevrouw geeft je dus eerst alvast een glas sinaasappelsap en vraagt of je thee of koffie wilt. Daarna komt ze eraan met niet alleen thee of koffie, maar ook met een mandje vol brood en toast, een kommetje confituur, een kommetje met honing en choco, een kommetje boter en een schaal met allerlei vlees, kaas en smeerkaas. Best behoorlijk voor een ontbijt dus. Ik at rustig, en daarna bleef ik nog even op mijn kamer hangen tot het acht uur was. Ik mis mijn krant elke ochtend...

Op EZA begon ik vandaag meteen aan het werk waar ik gisteren was opgehouden. Vandaag stond op mijn programma de verschillende landen die deel zouden nemen aan het project onder de loep te nemen, om te zien hoe de crisis zich daar heeft gemanifesteerd en hoe de toekomst eruit zal zien. Bijzonder interessant eigenlijk, want ik ben een paar keer goed geschrokken. In Oost-Europa is de crisis pas veel later in gang geschoten dan in het westen, en vermoedelijk zal het in het oosten ook sneller aan de beterhand zijn. Terwijl we in het westen kampen met afgrijselijke werkloosheidscijfers... Bijzonder bemoedigend. Mijn baas had beloofd vanochtend nog wat uitleg te komen geven, maar hij zat vast in een vergadering met Roswitha en de collega die bij mij op het bureau zit.Pas om twaalf uur kwam hij aanzetten. Of ik nog eventjes tijd had? Had ik wel, geen probleem. Hij legde mijn stage-papier voor mij waar alles opstaat dat ik de komende weken ga doen. Nouja, niet àlles alles natuurlijk, in grote lijnen. En daar zag ik het. Bulgarije was doorstreept. Ja, zei Schwarz. We zijn aan het proberen om je nog naar Lissabon te krijgen, want Bulgarije is uitgesteld dus dat gaat niet. Het probleem was, dat als ik naar Lissabon moest, dat precies in de week die ik in Polen zit zou vallen. Dus zou er geregeld moeten worden dat ik vroeger naar Polen zou gaan. "Maar," sloot Schwarz af met de meest Plantijnesque woorden die ik de laatste tijd al gehoord heb, "Voorlopig is niets zeker, je zal wel zien. Wacht gewoon tot we je zeggen dat je ergens heen moet vertrekken." Wekt vertrouwen, nietwaar?

Ik ging dus maar eten met Delphine, koos vandaag resoluut voor het vegetarische menu (want dat waren gevulde paprika's, en of die nu gevuld zijn met gehakt of met een soort rijstvulling, gevulde paprika's blijven lekker). We babbelden een poosje, over vriendjes en interessante stages, en toen gingen we weer aan het werk. Die middag kwam Roswitha ook nog eens langs. Ik zou wel degelijk naar Lissabon gaan. Morgen zou ik dan wel zien wat ze met Polen konden regelen. Goed, in elk geval betekent het wegvallen van Bulgarije dat ik twee dagen eerder naar huis kan. Goed nieuws voor het zwaar gemiste vriendje.

Ik werkte stevig door, maar tegen vijf uur was ik net niet klaar. Omdat ik Schwarz beloofd had dat het tegen de volgende dag af zou zijn, bleef ik dus gewoon wat doorwerken. Het was half zeven toen Barbara, die ook altijd heel laat doorwerkt, bezorgd kwam vragen of ik niet vergat te gaan eten. Nee hoor, deed ik niet. Ik stond net op het punt om buiten te gaan. Helaas... was het weer net beginnen regenen. Gelukkig had ik dit keer wel mijn regenjas mee (maar de rok en de hoge hakken die ik aangetrokken had, waren minder geschikt voor dit weer). Ik was blij met het avondeten. Er waren dit keer zelfgemaakte pizzabroodjes. Niet lekkerder dan de minipizza's van mama Samson, natuurlijk, maar toch best lekker. Met mijn buikje gevuld keerde ik dus terug naar het hotel...

Dit keer had ik minder geluk. Het bleef regenen, en het begon net hard toen ik aan het einde van de weg was. Ik haastte mij zo snel ik kon het hotel binnen, in de hoop mijn schoentjes niet te erg te ruïneren. Meteen onder de dekens om het lekker warm te krijgen... Televisie aan, en zappen maar. Ik wissel hier heel vaak tussen MTV (waar ze ondertitelen, dus waar ik nog een beetje Engels te horen krijg), Vox en RTL. Vandaag had RTL mijn voorkeur. Het was er namelijk House. Hoewel de Duitse House niet half zo grappig klinkt als de echte. Ik slaagde erin bijna tot het einde te kijken, maar de ontknoping heb ik gemist. Toen ben ik in slaap gevallen...