Sneeuwwitje werkt te snel

Hij was er sneller dan verwacht, mijn eerste laatste werkdag in EZA. Ik stond rustig op, een beetje later dit keer, maar had nog altijd veel te veel tijd over na mijn ontbijt. Op kantoor aangekomen liet ik Schwarz meteen mijn samenvatting zien die ik gemaakt had. Vond hij heel goed, en dus kreeg ik een nieuwe opdracht. Ook in verband met het project over de crisis, het project moest in het Engels iets meer uitgeschreven worden zodat alle conferenties, werkgroepen en meetings op een rijtje gezet worden. Ik was er vrij snel mee klaar, ook al kwamen er tussendoor verschillende collega's op bezoek die zich uit de naad aan het werken zijn voor mijn reis naar Polen. Ik heb al geld gekregen, mijn vliegtickets (ook die voor Lissabon) en een hele lijst waar alles van naaldje tot draadje opstaat wat ik moet doen vanaf het moment dat ik naar Warschau vlieg. Met zinnetjes in het Pools, zodat ik kan aantonen wat ik bedoel als het moet. Ken je dat, als je in Antwerpen staat en er komt een (meestal zwarte) buitenlander naar je toe met zo'n papiertje waarop een bus, een straat en een tijdstip staat? En dan moet je die mens uitleggen dat hij helemaal naar de andere kant van de stad moet en dat de bus zeker nog een uur op zich gaat laten wachten en dat lopen tot in Kallo echt geen goed idee is? Zo ga ik mij voelen met dat papiertje!

In elk geval kreeg ik toen ik mijn opdracht bij Schwarz ging afgeven meteen een nieuwe. Ik vond het een beetje een vervelend jobke, want er was een newsletter van de Schuman Foundation aangekomen, met een paar artikels over de crisis in. Die moest ik kopiëren naar een worddocument. Nu, enkele waren gewone html-internetdocumenten dus dat ging best. Maar een paar waren pdf-s, met tekeningen. Superzwaar, supervervelend om allemaal gekopieerd en geplakt te krijgen. Maar het lukte. En ik huppelde weer het hele kantoor door om mijn taak af te geven. Schwarz keek mij aan: "You're fast!" zei hij een beetje van zijn stuk gebracht. Hij besloot dat hij even niet meer wist wat hij mij moest geven, maar hij zou nog wel iets bedenken en dan zou hij wel tot bij mij komen. Vond ik geen probleem. Ik keerde dus terug naar mijn bureau - ik zat er weer alleen vandaag, want Viktoria is ziek - en schreef wat mailtjes.

Uiteindelijk kwam Schwarz aanzetten met een nieuwe taak. Ik moest van de website van de EU een paar links bekijken en daar de nieuwste updates van samenvatten. Nieuwste, als in enkel van april en mei. Ik begon eraan, maar toen ik zag dat ik weer te snel klaar zou zijn, trok ik eerst naar Delphine zodat we konden gaan eten. Het was Griekse middag denk ik, want er stond tzatziki en er waren souvlaki. Maar dan wel hele droge souvlaki. Gelukkig had ik dat voorzien en een flinke schep knoedels met worteltjes erbij gedaan. Als dessert was er fruitsla met vanillesaus. Feest voor Delphine, en ook wel een beetje voor mij.

Na het eten werkte ik nog even door aan de opdracht, en toen die klaar was ging ik hem bij Schwarz op het bureau leggen. Ik wijdde mij daarna de rest van de middag aan het onderzoeken van wat er mij in Polen mogelijks te doen zou kunnen staan. Ik kwam weinig verder. De Foundation daar zoekt werknemers, maar die moeten wel fluently Polish kunnen. Wat ga ik daar in godsnaam doen, dan? Intussen werd er lustig van plan verwisseld. Eerst zou ik met de trein naar het vliegveld gaan, daarna met een taxi van aan het hotel, uiteindelijk werd het een taxi vanuit EZA zodat ik eerst nog een hapje zou kunnen mee-eten van het verjaardagsetentje van Fransisco en Schwarz. Wat wel vaststond, was dat ik mocht uitslapen en dat ik maar moest zien wanneer ik op EZA aankwam. Wanneer je uit je hotel moet ofzo, doe maar op je gemak.

Toen het vijf uur was, had ik mijn bureau wel gezien voor vandaag. Ik besloot een wandelingetje te gaan maken langs de Rijn voor het eten. Het was prettig wandelweer, niet te warm, niet te koud. En ik geraakte netjes helemaal tot in Königswinter dorp en weer terug voor etenstijd. (Ja, ik kwam ook een kaartjeswinkel tegen met schapenkaartjes die ik allemaal had willen opkopen, maar ik heb het NIET gedaan.) Na het eten - koude penne met kaasbroodjes en een fantastisch dessert van beignetkrumbel met vanillesaus - wandelde ik naar het hotel. Ik pakte alvast alles in wat ik mee wilde nemen en liet plekjes open voor wat er pas morgenvroeg in kon. De rest zou voor in de grote koffer zijn, maar die pakte ik morgen wel in. Ik zou toch teveel tijd over hebben voordat ik vertrok... Ik kroop dus in bed, keek nog een beetje televisie en belde nog eens met de mama. En hoewel ik eigenlijk nog naar een andere serie had willen kijken, besloot ik toch maar eerder echt te gaan slapen. Morgen stond er immers een heel spannend avontuur op het programma!