En toch ging alles goed

Ik was er helemaal niet gerust op. Zo maar in mijn eentje vanuit een vreemd land naar een nog vreemder land gaan... Ik had zevenduizend doemscenario's bedacht. En toch ging alles goed.

Ik was 's ochtends vroeger wakker dan de wekker - alweer, wat een verrassing - ging onder de douche en kreeg mijn ontbijt van de hotelmeneer in plaats van de mevrouw. Hij vroeg mij meteen om nog eens te overlopen wanneer ik terug zou zijn. Alles klopte. Bovendien vond hij het geen enkel probleem dat ik een deel van de bagage hier zou laten. Tot zover ging alles beter dan ik vermoedde. Ik ging dus terug naar mijn kamertje om de laatste spullen in mijn kleine koffer in te pakken - hij ging maar net toe en ik heb misschien toch iets te weinig bij, maar ik ben er zeker van dat hij al veel te veel weegt - en om alle overschot in de grote koffer te stoppen. Daar paste alles perfect. Ik genoot nog even van de rust op mijn kamer, voordat ik alles meesleepte en naar EZA wandelde met één valies op sleeptouw.

Ik vroeg aan Schwarz nog een opdracht, die ik begon en toen bedacht ik dat het misschien anders moest. Toen ik het afhad bleek dat mijn eerste gedacht toch juist was natuurlijk... en dus kreeg ik het in de juiste versie niet meer af voordat iedereen bij elkaar kwam in de vergaderruimte voor het etentje. Ik slaagde er nog net in twee slokjes champagne en een broodje met zalm te eten, toen de taxichauffeur mij kwam ophalen. Ik werd netjes tegen veel te snel per uur naar de luchthaven gebracht, en daar stond ik dan. Mijn papieren ticket in mijn hand, op zoek naar de rij waar ik moest inchecken. Ik zag er maar eentje, waar op stond 'all flights' dus dat zag er goed uit. Een kleine tien minuten later had ik mijn koffer - die overigens maar 15,6 kg woog en dus niet teveel - afgeleverd en mijn echte ticket gekregen. Tijd om naar de douane te gaan.

Nu, paspoortcontrole zoals ze in België hebben, heb ik niet gevonden. Wel de poortjes waar ik graag had gaan werken maar zogenaamd het profiel niet voor had. Dus schoof ik netjes aan, kreeg efkes een halve beroerte toen ik op een papiertje zag dat aerosols niet meemogen in de handbagage. En ik had mijn puffer in mijn handbagage zitten. De gedachte dat ze die gingen afpakken was al bijna genoeg om mij zonder adem te zetten, maar gelukkig heeft niemand er een probleem van gemaakt. Ik heb ook niet gepiept, deze keer. We maken vorderingen. Of Duitsland is minder streng dan België, dat kan ook. Ik slenterde vervolgens een beetje langs de winkeltjes die in de buurt van mijn gate zaten, kocht koekjes voor onderweg, en een boek. Eigenlijk had ik een tijdschrift willen kopen, maar die dieven vragen verdorie elf euro voor een minicosmo in de UK versie. Mijn pocket van de Women's Murder Club kostte zelfs minder. Ik besloot nog een poosje aan de gate te gaan zitten, las de Goedele voor een kwart uit en toen mochten we boarden.

Ik kreeg een plekje aan de vleugel van het vliegtuig, naast mij zaten een papa met zijn zoontje. Dat zoontje las het eerste half uur flink in zijn boekjes, maar toen het laatste uur in ging was hij echt verveeld en begon hij met het tafeltje te spelen. Hij zong er vrolijk Star Wars bij, dus ik kan mij zijn fantasie wel voorstellen. Ik was zelfs geneigd mee te doen, want het was niet de kalmste vlucht die ik al gehad heb. We hebben bijna de hele tijd turbulentie gehad, zelfs in het kleine vliegtuigje naar Jönköping schudde het minder erg. Op zo'n vlucht is het niet aan te raden om de Holy-Goedele te lezen, zeker niet al de artikels die over doodgaan gaan. Het zou anders wel hilarisch geweest zijn moesten we neergestort zijn, en iemand zou die Goedele gevonden hebben... Maar goed, we zijn dus niet neergestort. In plaats daarvan kwamen we aan in Warschau.

Terwijl we nog even op de bagage moesten wachten, ging ik alvast geld wisselen. In Polen hebben ze behalve een onbegrijpelijke taal namelijk ook nog eens geen euro's maar zloty. Die zloty staat vrij laag, ik kan hier bijvoorbeeld eten kopen voor 1 euro. Daarna keerde ik terug naar mijn wachtplekje, tot iemand tot de conclusie kwam dat onze bagage in een andere zaal was. Kuddegeest daar allemaal naartoe natuurlijk. Ik kon zo goed als meteen mijn koffer pakken, en naar de uitgang gaan.

Ik ben bijna buiten en denk triomfantelijk dat de waarschuwingen voor taxi-aanklampingen die ik niet mocht opvolgen omdat het geen officiële taxi's zijn overdreven waren. Maar net op het moment dat ik bijna de deur uit ben komt er toch eentje aan mijn mouw trekken. Taxi? Taxi? Ik schud mijn hoofd, hij volgt mij toch naar buiten, maar ik spring snel in een echte taxi die netjes in de rij staat. De chauffeur vraagt vermoedelijk waar ik heen wil en ik toon hem mijn papiertje. "Ah," zegt hij in gebroken Engels. "train station". Behalve dat en "thank you" kent hij niet veel anders vermoed ik. Hij brengt mij in elk geval netjes naar het station, door het afschuwelijke verkeer in Warschau. Dat verkeer doet mij bijna aan Afrika of India denken, oude auto's, en om de haverklap staat er eentje kapot stil. Ik heb op de tien minuten in de taxi drie auto's kapot zien gaan midden op de weg. En die blijven daar dus staan, zodat de rest er maar langs moet slalommen.

In het station volg ik de instructies op mijn papiertje op, en ga ik meteen een treinticket kopen. Hier laat het papier mij in de steek, want het ticket is niet helemaal zoals Ilona had beschreven. Nou goed, het is in elk geval wel een ticket eersteklas naar Lublin. Nu maar wachten tot ik weet op welk perron de trein komt. Ik haal dus iets te eten en te drinken, en lees de Goedele verder uit. Uiteindelijk verschijnt mijn perron op het grote scherm, en ga ik erheen. Maar daar verschijnt tot op de laatste minuut nog steeds niet dat ik juist sta. Ik raak een beetje in paniek, vraag aan een jongen of ik juist ben. Hij bestudeert mijn ticket en neemt aan van wel. Ik ben pas gerust als één minuut voordat de trein er moet zijn eindelijk Lublin op het schermpje verschijnt... helaas wel met tien minuten vertraging.

Uiteindelijk kan ik op de trein stappen en zoek ik een leuke eersteklassecoupeetje op. Het ziet er zo wat uit als de trein van Harry Potter. Alleen tocht het er van jewelste. Ik krijg een paar mensen in hetzelfde compartimentje, die best vriendelijk zijn. De man helpt mij zelfs de hele tijd met het verslepen van mijn koffer, zelfs uit de trein als we na tweeënhalf uur eindelijk in Lublin zijn. Ik haast mij naar de stationshal, en daar staat Marta. Zo ongeveer mijn leeftijd, vrolijk, felgroen vestje aan. Ze begroet mij hartelijk, vraagt of ik nog honger heb (niet echt) en brengt met dan met haar rammelauto naar mijn hotel.

Mijn hotel is geweldig. Ik heb internet, een telefoon, een bad, een televisie, een minibar, een groot dubbel bed... en als ik wil kunnen ze hier mijn kleren zelfs wassen. Tevreden pak ik al mijn spullen uit en richt ik de kamer in. En dan wachten tot mama nog eens opbelt, voordat ik - het is intussen elf uur gepasseerd - doodmoe in slaap val. Gelukkig is mijn afspraak met Marta morgen pas om tien uur!