Zon of geen zon, ik gà naar buiten!

Ik heb bijzonder slecht geslapen vannacht. Weinig, for one thing. Misschien moet ik het dus maar laten om koffie te drinken na het eten... Ik grommelde dus een beetje toen ik alweer om zes uur uit mijn slaap werd gehaald en er niet meer ingeraakte. Ik verlang naar mijn eigen, donkere kamertje...

Na het ontbijt wandelde ik richting de Foundation. Monika had gisteren gezegd toen ik vroeg hoe laat ik er moest zijn, dat zij om half negen beginnen maar dat ik maar moest zien, ergens tussen half negen en negen uur was goed. Ik kwam dus precies om tien voor negen op de Foundation aan, en de hele tweede verdieping was gesloten. Een trapje naar beneden dan maar, met als bedoeling bij Marta binnen te springen, maar daarvoor moest ik natuurlijk door de vergaderzaal. En daar stootte ik op... raad eens? Jawel, een meeting. Iemand liet mij snel binnen op de tweede verdieping, zodat ik mij aan mijn bureau kon nestelen. Even later kwam de rest ook terug. En toen begon de domste ochtend ooit.

Ik zat rustig wat mailtjes te beantwoorden, wat online kranten te lezen, in afwachting tot Monika langs zou komen zodat ik kon vragen of er toevallig werk was. Maar Monika kwam niet langs en niemand scheen te vinden dat ik echt iets moest doen. Dus zat ik daar maar... Marta kwam een babbeltje slaan, en daar maakte ik gebruik van om alvast te vragen hoe ik donderdagochtend naar het station geraak. Ze beloofde mij te komen ophalen. Gerustgesteld ging ik verder mijn gangetje, probeerde Agnetka niet te veel te storen bij haar werk. Marta gaf mij nog een paar filmpjes om te bekijken, maar helaas had ze niet voorzien dat er op geen enkele van de computers hier een deftige flashplayer draait, en dus kon ik die filmpjes helemaal niet zien. Ook het filmpje dat ze op een cd-tje had, gaf foutmeldingen. Ik gromde en schreef de links op. Ik zou straks in het hotel wel even kijken dan. Ik hield mezelf dus bezig met allerlei interessante dingen zoals àlle kranten lezen, werk zoeken, solliciteren, mijzelf inschrijven voor een gratis online webcursus van de vdab - zo zijn er massa's, ik kan dus nog wel een tijdje voort met de verveling - projecten van de Europese Gemeenschap opzoeken en hen mailen om te vragen of ik er misschien zelf eentje kan starten en opzoeken wat alle bezienswaardigheden in Lublin zijn om te checken of ik niets gemist had. En tussendoor liep de printer, die dus aan mijn bureau hangt en waar iedereen vanuit het hele kantoor zijn opdrachten heen stuurt, voortdurend vast. Ik kan dus intussen een paar Poolse computercommando's zonder dat ik moet vragen op welk knopje ik moet duwen.

Maar voor de rest was er dus niets te beleven. Het ging van kwaad naar erger toen het middag werd. Op EZA hadden ze mij beloofd dat ze bij Nowy Staw als lunch eten bestellen, dus dat ik dat gewoon ook kon doen. Vrijdag had Marta mij dat ook gezegd, dat ik dat vanaf maandag gewoon kon doen. Nu, gisteren was toevallig een uitzondering. Maar vandaag had iedereen eten besteld, en niemand dacht eraan dat het Belgische meisje in het hoekje van dat ene bureau misschien ook van vlees en bloed was - en dus eten nodig had. Het werd half één, en ik was het zat. En dus sloot ik alles af, nam mijn spullen bij elkaar en besloot er vandoor te gaan. Ik wandelde tot aan het bureau van Monika en de vice-president. "Would it be okay if I go out to eat something?" vroeg ik netjes. "Ofcourse!" zei Anna supervriendelijk. "And is it also okay if I just come back tomorrow?" vroeg ik er voorzichtig achteraan. "Yes, yes ofcourse, no problem!" Ik bedankte de dames vriendelijk en wenste hen tot morgen. Het was net weer een beetje overtrokken buiten, maar daar zou ik mij nu eens niets meer van aantrekken zie. Ik was er vandoor! Lang genoeg op de zon gewacht!

Misschien had ik dat eerder moeten doen, wie zal het zeggen... Want stilletjesaan brak de zon weer door de wolken. Eerst nog niet zo fel, maar na een poosje moest mijn trui er toch aan geloven. Eindelijk het weer waar ik op had gehoopt! Ik nam mijn fototoestel in de aanslag, en ging op pad om mijn stadsbezoek van zaterdag te proberen reconstrueren. Ik wilde een foto van een van de bloemenstalletjes, en van het monument van de Poolse Bismarck. Die heet trouwens Jozef Pilsudski, ik heb het speciaal opgezocht vanochtend. In de hoofdstraat aangekomen, voelde ik mijn maag echt knorren, en dus wandelde ik recht de Coffeeheaven binnen. Ik heb bij mijn vorig bezoekje een klantenkaartje gekregen, dus ik zou wel gek zijn als ik mijn lunch ergens anders zou gaan halen. Ik bestelde boterhammetjes en een koekje, en nestelde mij in een van de zeteltjes.

Even later wandelde ik terug buiten en misschien was het dankzij de salsamuziek in de coffeeshop, maar de zon scheen uit volle macht. Ik maakte foto's van de geit met zijn drinkbakje - nog steeds geen legende gevonden, mss is het echt zo dat het zomaar een symbool is - en van een soort cultuurhuis. En toen kwam ik bij de Krakowpoort en kon ik de oude stad fotograferen. De poort zelf natuurlijk, en de prachtige gevels van de burgerijhuizen waar nu restaurantjes en bars zijn gevestigd. Ik wandelde het plein zo'n vier keer rond, omdat ik een heel klein beetje aan het verloren lopen was. Een heel klein beetje maar, omdat ik nog steeds de Krakowpoort kon zien. En zolang ik die wist zijn, kon ik niet helemaal verloren raken.

Even later vond ik tot mijn grote geluk zelfs de kathedraal terug. Dat had ik niet verwacht, want in mijn perceptie was die niet in de buurt geweest. Maar blijkbaar toch wel. Het enige probleem dat ik ondervond, was dat ik nu het kasteel niet meer kon vinden... Ik liep rondje na rondje, kwam buiten de Krakowpoort uit en deed nog maar eens mijn zelfde toertje. Tot ik besefte dat ik één richting nog niet uit was gegaan. Ik kwam voorbij de ruïnes van een oude kerk, die nooit is heropgebouwd na een grote brand in Lublin, en herinnerde het mij plots weer. Ik ging tot aan de rand van de ruïnes en daar zag ik het kasteel al in de verte opdoemen. Als je de foto's ziet, zou je echt denken dat je een pretpark nadert... maar het is écht een écht kasteel!

Ik wandelde bergaf en ging door de poort die vroeger de oude stad met de Jodenwijk verbond. In die poort zit het Joodse museum, maar dat was mij iets te zwaar voor vandaag. Misschien ontsnap ik daar morgen nog wel eens naartoe. Eenmaal door de poort doemde de oprijlaan van het kasteel op. Ik bleef een poosje op de oprijlaan staan om foto's te maken van de markthuizen. Hiervoor kon ik een van mijn fototoestelfuncties eens uittesten, namelijk die die ervoor zorgt dat je foto's aan elkaar kan puzzelen. Er klopt wel iets niet echt want het begint groot en eindigt klein. En om een of andere reden krijg ik ze niet in kleur maar alleen in sepia. Nouja. Ik heb een soort van panorama. En dat wilde ik hebben.

Ik ging verder de berg op en wandelde tot aan de voet van het kasteel. Er stonden net een heleboel schoolkinderen te luisteren naar een uitleg en tegelijk foto's te maken. Ik besloot mij daar niets van aan te trekken en lekker vervelend midden in beeld te gaan staan zodat ik een mooie foto van het kasteel kon maken. Uiteindelijk konden die kinderen best wachten tot ik weg was om te fotograferen, want toen ik na een tijdje terug uit het kasteel kwam, stonden ze er nog. Ik ben ook op de binnenplaats foto's gaan maken, want die bizarre mengeling van stijlen en die pretparklook moet ik met de buitenwereld delen, haha! Ik heb ook aan het uiteinde een soort "zicht op Lublin" proberen maken, maar daarvoor stonden er teveel bomen in de weg.

Na mijn bezoek aan het kasteel wandelde ik op mijn gemak in het zonnetje terug weg uit de oude stad. Ik tuurde in elk steegje dat ik tegenkwam, om te zien of ik nog iets interessants kon vinden. Uiteindelijk maakte ik nog een rondje op het "marktplein", want daar was ergens een souvenirwinkeltje met een lieve oude mevrouw. Ik heb er een paar ieniemieniepakjes gekocht voor mijn wederhelft en mijn huisgenoten. En toen wandelde ik rustig de hele weg terug. Niet helemaal terug naar het hotel, ik wilde eerst nog even van het mooie weer genieten, en dus heb ik nog een poosje in het park doorgebracht. Tot die vervelende pollen die hier rondzweven - het lijkt soms echt alsof het hier sneeuwt - mij teveel werden. Tijd om naar huis te gaan dus.

In mijn hotelkamer bleek dat Mercure nu ook vindt dat het zomer is. En dus hebben ze de airco aangezet. Ik kan hem niet afzetten, en hij is bijzonder koud en maakt vervelend geluid. Dat wordt tof om te slapen vannacht... Maar zover is het nog lang niet. Eerst moeten er nog een paar taakjes afgewerkt worden. Ik kreeg ook een telefoontje van het bedrijf dat voor mijn betaling als freelance-journalist zorgt, zodat alles in orde kan gebracht worden. Allemaal belangrijke dingen dus. Maar vanavond, na het eten, is het tijd voor ontspanning. Want mijn favoriete groep speelt vanavond een concert in Brussel... ik heb mezelf vervloekt dat ik er niet bij kon zijn! Maar gelukkig is er De Standaard... want dankzij hen kan ik het hele concert live via het internet volgen vanavond! Zo kan ik er toch een klein beetje bij zijn!