Een nieuwe "werk"dag, een nieuwe receptie

Ik werd om zes uur wakker vanochtend, en het was eindelijk zover: de zon scheen! De zon scheen écht, en warm. Ik werd er meteen overmoedig door. Een jurk? Of toch maar niet? Ik besloot de zon te verwelkomen, maar niet te enthousiast. Geen jurk, maar wel een hemdje zonder mouwen. Tevreden - zon maakt mensen blijer - nam ik de lift naar het ontbijt. Dat ontbijt was vandaag plots geen buffet meer. Ik vermoed dat er te weinig gasten in het hotel zijn om een heel ontbijtbuffet open te zetten, dus was het "kies je ontbijt van de kaart"-dag. Heb je dat al ooit moeten doen? Moeilijk hoor! Waar zou je eens zin in hebben... Veel? Weinig? Je kan maar één keer bestellen... Een stressvolle bedoening, maar gelukkig werd ik bij het ontbijten geëntertaind door een bijzonder schattige Engelse peuter die op haar achterwerk door de eetzaal racete en zich "verstopte" onder elk tafelkleed dat ze kon vinden. Ze had krulletjes en draaide de hele hotelstaff rond haar vingertje. Nu ik er zo over denk, had ze wel wat weg van mijn eigen Monster toen die nog klein en schattig was. (Voor de goede orde: nu is ze groot en schattig).

Na het ontbijt wandelde ik genietend van de zon naar de Foundation. Ik zag het helemaal zitten: vannamiddag zou ik naar de stad kunnen gaan en mijn foto's maken! Eindelijk! Ik klom meteen naar de tweede verdieping, begroette Monika en zij maakte meteen een plekje vrij in het bureau bij Agnetka. Monika vertelde mij alles over de werkzaamheden van de tweede verdieping van de Foundation, including twee hele interessante projecten waarvan ik wenste dat er zo een paar in België zouden zijn. Maar misschien kan ik er zo wel eentje opstarten... Als iemand mij wil sponsoren natuurlijk. Toen Monika klaar was met haar uitleg, vroeg ze zich stil in haar hoofd af wat ze nu met mij moest aanvangen. Dus vroeg ze of ik zin had om hen een handje te helpen. Ik was dolgelukkig! Yes! Werk! Kon me niet schelen wàt het was maar laat mij iets doen!

Het bleek uiteindelijk niet bepaald creatief en stimulerend werk te zijn, maar hej, ik kan nu in elk geval "klasseren" en "adressenbeheer" aan mijn cv-lijstje toevoegen. Daar zullen de interimkantoren vast blij mee zijn. Ik mocht namelijk eerst de mappen waarin de deelnemers van het interessante project - dat overigens dient om jonge pas-afgestudeerden die geen werk vinden een ervaringstraining en -stage te laten doen, met de aim om hen dan in hun stagebedrijf aan het werk te kunnen laten - vullen met plastiekmapjes. Toen ik alle mappen gehad had - na twintig minuten ofzo, met een mailcheckpauze na elke map - mailde Monika mij een nieuwe opdracht. Ik mocht van het excellbestand waarin alle deelnemers stonden kleine groepsfiches maken in word, waar de naam en de contactgegevens van de deelnemers op stonden. In principe had ik dat na een kwartier af kunnen hebben, maar het feit dat Poolse namen nogal vervelend zijn om zomaar juist te schrijven deed daar wat tijd bij. En ik hoef zeker niet te vertellen dat de telefoonnummers juist opschrijven ook een lichte tijdsrover was. Maar uiteindelijk had ik ze toch allemaal af, zonder fouten, en zei Monika met een zucht dat ik veel te snel was. Waar heb ik dat nog gehoord? En ik die dacht dat werken hàrd was!

Tussendoor bracht Agnetka mij voortdurend dingetjes zodat ik niet van honger om zou komen. Een speciaal Pools - maar totaal smaakloos - broodje, een slaatje, een beker fruitthee... Ze is supervriendelijk, en ook al spreekt ze volgens haarzelf niet goed Engels, ik vind haar geweldig!

Zo rond kwart na één was ik klaar met mijn werk, en omdat er gauw een meeting zou zijn - ja, alweer - kon ik niets nieuws meer beginnen. Heb ik dus geïnteresseerd een paar oude Humoartikels gelezen. Ik moest toch up to date blijven hoe het met de crisis in België gesteld is! Rond half twee begon de meeting. Ik werd nog maar eens voorgesteld door de voorzitter van de Foundation dit keer - ik ben deze week al veel te veel in de spotlight gezet dan nodig is. Al die aandacht, da's nergens goed voor. Ik wil gewoon een stagiair als alle andere zijn. Maar blijkbaar vinden ze dat hier dus niet.

Na de meeting vertrokken we met z'n allen naar een van de andere hotels in de stad, waar de Foundation een prijs van het Europees Parlement uitgereikt kreeg. Met speeches - vertaald door de vice-voorzitster - en ja hoor, alweer de aandacht die op mijn persoontje gevestigd werd, en met een receptie. Die receptie noemen ze hier "lunch". Om drie uur, jongens toch... Het was wel lekker, typische Poolse minigerechtjes en gebakjes. Malte reageerde trouwens exact zoals ik doe als ik moni's naar een jeugdraadreceptie lok: er is free food! Profiteer ervan! Het "goeie" aan de prijsuitreiking was, vertelde Monika, dat we vroeger naar huis mochten. Dus zo rond half vier vertrok iedereen. Ik dus ook. Maar toen ik buiten kwam...

... was de zon weg. En tot overmaat van ramp begon het - jawel - te druppelen. En te regenen. En tegen dat ik aan het hotel was te gieten. Zodat ik alweer drijfnat binnenkwam. Ik ben vervloekt. Owee als het dit weekend in Portugal ineens geen 32 graden meer is, owee als het daar regent!

Ik droogde een beetje op in afwachting tot ik het een treffelijk uur vond om te gaan eten. Dat is trouwens nog zoiets grappigs. Er zijn vrouwelijke gasten in dit hotel - dat weet ik, want ik heb ze al gezien. Maar ik ben de enige vrouwelijke persoon die 's avonds in het hotel dineert. Gevolg: al die obermannen struikelen over hun voeten om toch maar zo snel mogelijk mij van dienst te kunnen zijn. Tot zelfs mijn stoel schuiven ze onder mijn achterste! Op de service en het eten is hier in het hotel trouwens niets aan te merken. Alleen aardappelen maken lukt niet zo goed... Maar ach, wie mist er nu aardappelen als je élke dag cranberries kunt hebben?