Een dagje in het hotel

Toen ik wakker werd, was ik er zeker van. Het licht dat langs mijn gordijntjes kroop, was anders dan de vorige dagen. Vandaag zou het niet regenen. Of de zon zou schijnen kon ik nog niet zeggen, maar ik was er zeker van dat het op zijn minst droog zou blijven. En dus, kon ik naar buiten. Toen ik na het ontbijt terug in mijn kamer kwam en mijn spullen pakte, besloot ik toch maar voor de zekerheid mijn regenjas in mijn tas te steken - met mijn Jönköpingtrui heb ik het sowieso warm genoeg om zonder jas rond te lopen. Was dat misschien hetgene dat de goden slechtgezind maakte? Het enige wat ik weet, was dat ik nog maar net de straat voor het hotel was overgestoken toen het begon te druppelen.

Ik besloot mij toch niet tegen te laten houden. Het zou trouwens maar belachelijk zijn, de deur uit en onmiddellijk terug binnen. Trouwens, ik weet dat zo tussen één en twee mijn kamer pas wordt schoongemaakt, en ik haat het om in een hotelkamer aanwezig te zijn op het moment dat de kamermeisjes langskomen. Dat lijkt zo... controle-achtig? En wat hoor je te doen als je er toevallig toch bent, blijven en op hun vingers kijken? Of afdruipen? Dus, ik besloot op zijn minst uit de buurt te blijven. Nu, op een regenachtige zondag in een katholiek land waar er niets open is op zondag, is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik vond die paar druppels nog wel te doen. Wie weet was het minibuitje wel over tegen dat ik het eind van de straat had bereikt.

Niet dus. Ik was nog niet eens aan de hoofdstraat toen het begon te gieten. Okee, dacht ik. Verandering van plan dan maar. Ik besloot mijn wandeling maar tot aan de Krakowpoort te doen. Foto's maken zat er dus weer niet in. Ik bereikte de oude toren en sloeg af, liep een blokje rond - ik ken àlle trucs om eruit te blijven zien alsof ik weet waar ik heen ga, een u-turn maken zou mij zo duidelijk als hulpeloze toerist bestempelen en dat kan ik niet echt gebruiken - en kwam uit in de buurt van de Coffeeheaven. Dat is een keten zoals de Zweedse By George, ik heb er in het station ook een broodje gekocht toen ik hier pas aankwam. Ik wandelde er dus binnen en kocht een ingepakte wrap om mee te nemen als lunch. Die zou ik dan wel op mijn kamer opeten. Ik stak de straat over en wandelde nog even langs een antiek-of-rommelmarkt (wie zal het zeggen) die aan het verregenen was, voordat ik toch maar weer het rechte pad naar huis koos. Ik was drijfnat toen ik in het hotel aankwam. Niemand kan mij dus kwalijk nemen dat ik mij liefst van al gewoon in mijn kamer had opgesloten.

In plaats daarvan at ik mijn wrap, en besloot ik daarna de hotelservices eens uit te testen. Op de vijfde verdieping is er een fitnessruimte, en aangezien ik toch niets te doen had... Ik wandelde dus naar de receptie om te vragen of het extra kostte om de fitness te gebruiken. Dat deed het niet, dus de dame aan de balie gaf mij de sleutel. Room 500 op de bovenste verdieping bleek een klein kamertje te zijn - ongeveer de grote van mijn eigen hotelkamer - met zicht op de universiteit. Daarin stonden vijf work-out toestellen: een bankje om buikspieroefeningen te doen, een stepmachine, een fiets, een loopband en een gewichthefmachine. Of hoe je die dingen ook noemt. Ik besloot te beginnen met de loopband. Helaas kreeg ik het ding niet in gang. Dus schakelde ik over op de fiets. Ik fietste twee minuten en vond dat ik niet genoeg weerstand ondervond, dus paste ik het programma aan. En toen begon het ding te piepen en weigerde het alle dienst. Oeps. De stepmachine dus, daar kon ik niets aan misdoen. Ik heb zo'n tien minuten intensief gestept, en toen was ik even toe aan rust. Een minuutje of twee keek ik uit over de stad, en toen besloot ik buikspieroefeningen te doen. Mislukt natuurlijk, want zo'n buikspierenbankje is echt niet te doen lastig voor mensen met een slechte rug. Ik besloot dus de loopband nog eens aan een nadere inspectie te onderwerpen, en toen kreeg ik plots dé ingeving. Er zat een magneetje aan, dat precies op de gele uitsparing paste. Toen ik het ding in elkaar puzzelde, schoot de loopband in actie. Ik wandelde een volledige toer uit, jogde een halve toer en wandelde toen terug een volledige toer. Ik was helemaal dood toen ik stopte. Genoeg gelopen voor de rest van de maand, dacht ik zo. (En nee, ik wil nu geen grapjes over het feit dat het de laatste dag van de maand is.) Ik deed nog een lamme poging om met de gewichtenmachine te spelen, maar ik vind eigenlijk niet dat ik veel meer schouder- en kuitspieren moet bijkweken. Die stukjes van mijn lijf zijn al breed genoeg, ik ambieer geen Michelinmannekesfiguur.

Toen ik een uurtje aan de slag was geweest met de gymtoestellen, had ik er genoeg van. Ik ging de sleutel terugbrengen en zwierf nog even langs de lobby en de uitzonderlijk gesloten tijdschriftjeswinkel, tot ik de kust veilig achtte om terug naar mijn kamer te gaan. Ik had het perfect gepast. De kamermeisjes waren net in de kamer naast mij bezig.Ik kon dus met een gerust hart het bad laten vollopen, veel schuim ingieten en een muzieklijstje samenstellen. Tijd voor iets wat ik anders echt nooooooit doe... een bad. Voor de goede orde: ik douche wel, ik ben alleen niet zo'n badtype omdat ik er zo snel genoeg van krijg in het water te weken. Dat is mij teveel tijdverlies... Maar vandaag mocht tijdverlies dus wel. Zeker na twee dagen uitgeregend te zijn!

De rest van de dag en avond was me-time. Televisieserietje, chocolaatje (dat mocht want ik had toch net gefitnesst), gaan eten in het hotelrestaurant (voor vijftien euro eten in een hotel, who does better?), praten met het vriendje, en tot slot sloot ik mijn avond af met Johnny Depp. Uiteraard komt Samson altijd op de eerste plaats om avonden mee af te sluiten, maar aangezien dat niet kon en hij mij zelf "Sweeney Todd" heeft meegegeven, komt Johnny toch op een verdienstelijke tweede plaats. Al besloot ik hem wel niet helemaal op te gebruiken... zo heb ik nog een halve Johnny over voor een volgende keer!