We are wondering, where are you

De wekker van de andere kamerbewoonster ging vanmorgen af om half tien. Ik draaide mij rustig om, want ik hoefde er van mezelf pas om tien uur uit te komen. Vijf minuten later wàs het tien uur. Dat ging snel… ik vroeg me af of de rest van de dag ook zo snel zou kunnen gaan. Maar dat hangt er natuurlijk maar vanaf wat je uitspookt… We vertrokken met z’n drieën naar school, klaar om een dagje te monteren. Terwijl Annelien en Irene hun koffieshot gingen halen om wakker te worden, kwam ik Astrid tegen. We bleven een tijdje staan praten en spraken af om ’s avonds taco’s te gaan eten in Akademien met haar en Serene. Ik was wildenthousiast, en aangezien het vrijdag was zouden Annelien en Irene toch pas laat thuis zijn van de gym. En daarom, plus nog een extra duistere reden ergens in mijn hoofd, vergat ik mijn plannen te vertellen tegen mijn medegrieten. In elk geval kwam Miia toen net aan en hadden de andere twee dames van de ‘couchgang’ – Josefina’s koosnaampje voor ons – hun koffies te pakken, en dus trokken we naar de montagekamer. We kozen een computer uit voor ons project en een computer waar we een filmpje voor Maria zouden maken, en toen konden we eraan beginnen.

De eerste uren waren ronduit saai: materiaal capturen en wachten tot alles op de pc stond. Daarna gingen we iets eten in het zonnetje buiten, om vervolgens weer terug naar de computers te gaan staren. Annelien begon met knippen en plakken, ik deed mee – voor zover dat gaat – en de andere twee capturden interessant materiaal van Maria’s dv-cassettes. Ik kon eigenlijk heel weinig uitvoeren, en dus voelde ik mij nutteloos en verveelde ik mij dood. Toen na een poosje alles min of meer in de juiste volgorde stond – we waren er in geslaagd een volgorde en een idee samen te stellen, wat niet makkelijk was want je moet vier geesten tegelijk op dezelfde golflijn krijgen en één van de geesten deed moeilijk – besloot Annelien dat ze er genoeg van had. En dus trokken zij en Irene naar de fitness, en Miia naar haar after-work afspraak. Ik nam mijn spullen en liet weten dat ik bij Serene en Astrid ging zitten – en ik impliceerde daarmee ook dat ik met hen mijn avond ging doorbrengen, maar kennelijk drong dat niet door. Ik vond hen in de zeteltjes beneden, werkend aan hun voice-overs. Ik had even nood aan een uitlaatklep, en zo begonnen we een uurtje te kletsen over vanalles en nog wat. Tot we weer aan het werk dachten, en Serene en Astrid nog even hun werkzaamheden in de montagekamer wilden afwerken. Ik ging met hen mee en werkte een beetje – mijn Marimekkoschrift was nog niet gevuld met lesnotities – totdat het tijd was om er vandoor te gaan. Er bleven nog een paar gekken achter in de klas, maar wij hadden ontzettende honger! Tijd voor taco’s!

Wel, dat was het plan. Maar het plan ging weer eens niet door: bij Akademien aangekomen was alles dicht. Geen taco’s dus blijkbaar, vandaag. Maar we hadden nog steeds honger, en dus besloten we al gauw een ander restaurant op te zoeken: Jensen’s, het steakhouse waar we onze eerste Girls Night Out gehouden hadden. We bestelden elk een ander gerecht, en elk een ander sausje zodat we konden delen en drie verschillende sausjes bij onze frietachtige aardappels konden eten. Het was heel lekker, en heel gezellig. Na het eten bleven we dus nog wat nakletsen, totdat we terug ruimte hadden voor een dessertje. Dat we niet hier wilden eten – 49 kronen is veel voor all-you-can-eat-ijs, zeker als je het ergens anders goedkoper kan vinden. En dus trokken we naar de dichtstbijzijnde McDonalds voor een McFlurry met Daim – voor mij – en een Sunday Chocolate – voor Astrid en Serene. Tegen dat we terug naar huis vertrokken, was het al vrij laat, en dan komen de bussen maar om het uur meer. En zo misten we dus een bus en moesten we lopen… Geen probleem voor mij, geen probleem voor Serene. Astrid had haar fiets dus die raakte sneller thuis, maar wij deden er iets langer over. Het was wel gezellig, de weg naar huis, al pratend en lachend en verbazend over al de verschillen tussen mijn en haar leefwereld thuis. Toen we thuis kwamen, spraken we af dat ik even mijn spullen op mijn slaapkamer zou gaan zetten en daarna nog met haar een kopje thee zou komen drinken. En dus scheiden onze wegen eventjes.

Het was tien over elf toen ik in onze gang kwam, en er was weinig beweging. Toen kwam Kerstin uit haar kamer en riep uit: “Marte! Where have you been?” Ze sleepte mij mee naar mijn kamer, en riep: “Annelien! Look what I found in the basement!” Annelien kwam uit de kamer gestormd, megabezorgd: “Where were you? We were looking for you!” “I was out, eating with Astrid and Serene,” antwoordde ik. “But it’s already eleven! We couldn’t find you!” Blijkbaar hadden ze niet verwacht dat ik niet thuis was toen zij thuiskwamen, en een halve zoekactie was ingezet. Maria had een berichtje gestuurd, Kerstin had getelefoneerd… en dat had ik natuurlijk niet gehoord want mijn gsm zat in mijn rugzak. “Normaal gezien zijn wij het die laat thuiskomen.” Jawel, inderdaad. En nu was ik het eens en stond het kot op zijn kop. Ik vertelde de rest van mijn plannen voor de avond en liet de grieten zich verder omkleden voor de Bongo Bar, en zelf trok ik met mijn mok en een zakje Lady Grey tea naar de tegenoverliggende gang. Serene en ik hadden nog een gezellige avond, we praatten verder over dingen die voor haar normaal en voor mij superexotisch zijn, ik leerde mijn naam schrijven in het Chinees – en weet nu ook dat de betekenis ‘Special Girl’ is – en voor we het wisten was het half één. Tijd om maar eens in bed te gaan kruipen dus.

Een paar uur later werd ik wakker omdat één van de British Boys om onduidelijke redenen in onze keuken zat. Een beetje later hoorde ik Tim en Kerstin zijn plaats innemen, en toen zij weg waren kwam Annelien thuis. Nu was ik toch wakker, en dus praatten we nog eventjes en keken we buiten naar de wonderlijk lichte lucht. Het wordt nooit meer echt donker nu, en boven het meer geeft dat heel mooie beelden. Nadat we daar natuurlijk een paar – geheid mislukte – foto’s van gemaakt hadden, kropen we terug in bed en vielen we in een diepe slaap. Had ik toch nog een hele leuke dag gehad!