Van het ene feestje naar het andere

Het begin van deze zaterdag verliep bijna exact hetzelfde als het begin van donderdag. Grappig, eigenlijk, hoe dat mogelijk is. Ik schoot wakker, Annelien was nog diep in slaap, ik greep mijn spullen bijeen en ging een poosje douchen – en net als donderdag kwam ik Maria op de gang tegen – om daarna ontbijt te maken en dat kalmpjes op te eten in de slaapkamer terwijl Annelien wakker werd. Het enige verschil was, dat ik vandaag gewoon cornflakes had in plaats van pannenkoekdingetjes. Ik stuurde mijn Mamie een verjaardagsberichtje en toen begon ik aan de werkzaamheden waar vandaag eindelijk de vrucht van te zien zijn: mijn achterstand op mijn blog inhalen. Ik was net druk bezig toen ook Irene wakker was en even langs kwam lopen. De gelijkenissen met donderdag bleven zich opstapelen, alleen gingen mijn grietenvriendinnen dit keer niet op de gang zitten, maar werd het Irenes kamer om Super Sized Me te bekijken. Het oorspronkelijke plan was hiermee McDonaldsbezoekjes van het programma te schrappen, maar vijf maanden Zweden heeft ons wel al geleerd wat er met plannen gebeurd… In elk geval ging ik toen ik klaar was ook nog een uurtje mee kijken. En toen was het tijd voor andere belangrijke zaken.

Morgen is het Manons verjaardag, en omdat ze morgen in Stockholm is met haar vader, had ze voor vanmiddag een feestje georganiseerd. Ze was al van ’s ochtends aan het bakken, zodat ze haar gasten een chocoladecake en een schaal chocoladefudge kon voorzetten bij de theepicknick. Annelien, Irene en ik wilden niet met lege handen aankomen, en dus gingen we eerst bloemetjes plukken voor de jarige. Niet dat het een indrukwekkende bos werd uiteindelijk – de bos die de Duitse meisjes bij zich hadden was honderd keer beter – maar het was de gedachte die telde. Het werd een gezellige namiddag op het gras, met thee en chocoladecake, en natuurlijk veel gegiechel. Daar zijn we meiden voor. Annelien en Irene vertrokken na een poosje naar Jönköping om een paar boodschappen te doen en een kaartje te posten, ik trok er na een poosje vandoor om voorbereidselen te treffen voor mijn etentje die avond. Dat hadden Astrid, Serene en ik gisteravond in McDonalds lekker spontaan besloten, en nu was ik dus bezig met het ontdooien van kip die Serene om zou toveren tot ‘Curry Chicken’, een spicy Aziatische specialiteit. Als dessert zouden Astrid en ik een soort appelcake met pudding maken. Het zag er dus allemaal heel geweldig uit.

Serene was de eerste die thuis was, een beetje sip omdat haar computer die ochtend gecrasht was. Maar eens we begonnen met koken, was alle leed weer even vergeten. We kletsten gezellig terwijl we de curry maakten en de kip lieten gaarstoven, en ik verwonderde mij nog maar eens over de praktische geest van de Aziatische keuken: een rijstkoker verdorie! Dus zo krijg je van die perfecte Chinees-restaurant-rijst. Na een poosje was het eten klaar, maar er was één probleempje: Astrid was er nog niet. Gelukkig konden we het eten gewoon warm houden terwijl we op haar wachtten. En eindelijk kwam ze eraan, gepakt en gezakt met spullen voor de cake. Het deeg was al op voorhand gemaakt, nu de appels en de vanille nog. Echte pudding was niet te vinden, en dus werd het custard, maar dat zou ook maar moeten lukken volgens ons. Ik schilde de appels, Serene sneed ze terwijl Astrid het deeg openrolde. Toen mochten de appelschijfjes over het deeg, en werd alles overgoten met custard. En toen de oven in. Het was terwijl wij aan het koken waren een gezellige drukte in de keuken, en nu en dan dook er eens iemand binnen. Maar voor de rest had niemand last van ons. We genoten van onze spicy Chicken Curry, de kip en de rijst waren heel lekker en ook de curry was geweldig met stukjes brood. Net als gisteren waren we helemaal volgegeten. Maar een beetje cake kan er altijd nog bij. Omdat we een héle grote bakplaat vol gebak hadden, haalden we er ook Maria, Annelien en Irene bij, en ook Marina die in de keuken langskwam kreeg natuurlijk een stukje. Het was ongelooflijk lekker – maar ook ongelooflijk zwaar, dus we kregen het natuurlijk niet op. Maar dat gaf niet, we hadden nog een hele avond voor ons.

Terwijl Astrid, Serene en ik de afwas deden, maakten Irene en Annelien zich klaar om naar Råslatt uit te gaan. Maar nog niet meteen, want eerst… moesten we het Songfestival bekijken. Serene had dat natuurlijk nog nooit gezien, en aangezien wij vonden dat dat echt een gat in de cultuur was, was de avondactiviteit gauw gekozen. We namen de cake mee voor eventuele tweede hongers – of verjaardagscadeautje voor Manon – en toen konden we er tegenaan. Met een heleboel meiden en ook jongens dit keer zaten we voor de televisie commentaar te geven. De jongens waren hilarisch, ze gingen door het lint toen ze de kortgerokte langbenige deelneemsters zagen. Nu, de meisjes waren ook meestal wel grappig. De Deense kandidaat kon nog steeds op kwijlende blikken rekenen, en de Russen hadden een schitterende puntentrekker gevonden: een Hongaarse violist en Evgeni Plushenko de kunstschaatser. Vooral die laatste zorgde voor ineens heel veel commotie bij onder anderen Irene en Marina. En natuurlijk zorgde die stunt ervoor dat Rusland won – maar dat vond niemand echt erg, behalve misschien Maria omdat die het liedje niet zo mooi vond. Tegen de tijd dat de puntentelling eindigde waren Annelien en Irene als laatsten naar Råslatt vertrokken. Irene had intussen ook weer heel slecht nieuws gekregen, en dus had Annelien haar handen vol aan onze drankliefhebster… Maar ze kwamen die nacht gelukkig in één stuk thuis. Zelf was ik heel moe, maar tevreden na alweer een gezellige dag met de vriendjes hier. En zo viel ik na een paar hoofdstukjes Dinosaurussencanyon lekker diep in slaap. Helaas bleek het niet voor lang te zijn…