Afscheidstijd

Het gebeurt niet vaak hier, dat ik een hele nacht gewoon doorslaap totdat de wekker afloopt. Vandaag dus wel, en dan is die wekker echt niet het meest welkome geluid ter wereld… Maar Annelien dacht daar exact hetzelfde over, en dus draaiden we ons allebei synchroon terug om en sliepen we nog tien minuten verder tot de snooze afging. Toen moesten we wel opstaan natuurlijk, want anders kwamen we te laat op school. Het ging niet zo geweldig, en ik had de hele tijd het gevoel dat ik nog sliep. Het was dat we de zeventienbus voor de deur konden nemen, anders was het waarschijnlijk helemaal mis gegaan. Ook de Boys namen de bus, overigens. Morgen is de deadline voor het report, en de heren hadden besloten vandaag te beginnen filmen aan hun illustere Dinosaur-report. Dat belooft… Wij trokken eerst even om koffie – misschien had ik beter ook koffie gekocht – en daarna sleepten we ons naar de montageklas. Miia was al aangekomen, en al snel begonnen we weer met ons werk. Acht uur hebben we er gezeten. Acht lange uren van knippen, plakken, en opnieuw beginnen.

Om half zes was het genoeg geweest. We waren tien keer door de hele film gegaan en zelfs ik was met Annelien mee aan het muggeziften geweest. Als dat gebeurt, dan kan je er wel zeker van zijn dat het genoeg is geweest daarna. Miia spurtte haar fiets op om nog op tijd langs het Systembolaget te kunnen, Annelien en Irene trokken naar de fitness en ik liep eerst langs de winkel om de vergeten boodschappen van gisteren en ging daarna naar huis om te eten. Ik maakte de mooiste sla die ooit vertoond is – helaas heb ik er geen foto van gemaakt maar het was écht de mooiste sla ter wereld: stukjes groene ribbelsla (geen juiste benaming te vinden want zo’n sla heb ik buiten hier nog nooit gezien), pasta, tomaatjes, gele paprika, olijven, aardappelsla en gerookte zalm. En ze was ook de lékkerste sla van de wereld, dus dat kwam even mooi uit. Na het eten wilde ik eigenlijk een beetje slapen, want de nacht zou nog lang worden. Helaas kwam dat er niet echt van, want Annelien kwam thuis en vijf seconden later stond Irene al op onze deur te bonken om te vragen of we klaar waren om naar de barbecue te vertrekken. We maakten ons dus maar snel klaar, maar dat hadden we niet echt hoeven te doen. We kwamen er als eersten aan… zelfs nog voor het vuur.

Het duurde dan ook een eeuwigheid voordat het vuur aan was, en voordat het ooit goed genoeg zou zijn om er vlees en dergelijke op te bakken. We bleven een poosje zitten en het was best leuk en grappig, maar op den duur werd het ineens heel koud en een beetje saai. En dus trokken we maar terug naar huis. Annelien had ook heel veel honger – ze had nog niet gegeten, natuurlijk – en dus begon zij meteen een pasta te maken. Intussen kwam Maria thuis van haar diner met haar contactfamilie, en kreeg ik mijn boekje terug waar ze iets liefs in had geschreven. Ze wilde nog eventjes langs de barbecue gaan, maar we beloofden natuurlijk eens ze terug was de laatste uurtjes hier met haar door te brengen. En in afwachting daarvan probeerden Annelien en ik onszelf wakker te houden. Wat voor een keer eens echt niet makkelijk was, want we waren stratekapot. Had ik toch maar een koffietje gedronken vanmorgen…

We gingen eerst een hele poos in de common room hangen, maar daar was het helemaal niet zo gezellig. Dus verhuisden we zo rond één uur naar Maria’s – lege – kamer. Daar sprongen we met z’n allen op het bed – en Irene viel in slaap – en brachten we de laatste uren samen door. Er werd nog flink gelachen, natuurlijk, maar het was toch wel een beetje verdrietig… zeker toen Maria om half drie de taxi bestelde voor drie uur, en toen het dan uiteindlijk drie uur was en we met al haar spullen nog een laatste keer door de gang naar buiten liepen. Er werd nog heel hard geknuffeld, en we zwaaiden tot de taxi uit het zicht verdwenen was. En toen liepen we allemaal een beetje droevig en stil terug naar binnen. Het zal helemaal niet meer hetzelfde zijn zo zonder ons zingende zonnetje in huis…