Papparazzikuren op de openluchtfilm

Iets minder dan vier uur nadat we in bed waren gekropen, ging de wekker alweer. Duizelig en nog misselijk van te weinig slaap klom ik uit bed en ging ik recht de douche in. Toen ik daaruit kwam voelde ik mij al iets beter, al had ik in geen geval honger. Dat gaf gelukkig niet, want ik had een brunchafspraak met de webdesigngirls die dag. Ik sprak met Annelien af dat zij niet zo vroeg op school hoefde te zijn – we moesten ons filmpje alleen nog op dv terugzetten, daar hadden we geen uren voor nodig. Ik trok nu alvast samen met Miia en Irene naar school. Zij hadden nog een hoop werk voor de Vilhelmsrofilm voor de boeg, en ik wilde de powerpointpresentatie voor bij ons report af hebben. Ik haastte mij zo snel ik kon de kamer uit zodat het daar stilletjes bleef, en toen ging ik nog even bij Irene zitten. Daar kwam ik tot de conclusie dat mijn medegrieten op voet van oorlog met elkaar stonden - maar ik besloot daar zelf fijntjes van tussen te blijven. En dus namen we gezellig de bus om negen uur en gingen we een half uurtje later op school – na een koffie, zelfs voor mij – aan het werk.

Ik opende eerst het report omdat ik er een paar wijzigingen in de titels moest aanbrengen, en toen kreeg ik de schrik van mijn leven: de stukjes film waar we gisteren zoveel problemen mee hadden gehad, waren weer verdwenen! De stress sloeg mij om het hart en ik stuurde meteen een berichtje naar Annelien zodat die niet uit haar dak zou gaan als ze aankwam. Daarna begon ik vast aan de presentatie, die er na een uurtje behoorlijk mooi uitzag. Ik moest nog een beetje verder werken, maar intussen was het tijd voor onze brunchafspraak. Chian kwam mij ophalen en samen gingen we naar Johan’s waar de rest op ons zat te wachten. Ik bestelde een smoothie en een applecrumble, de meeste anderen volgden mijn voorbeeld. Het was heel lekker, en heel gezellig ook. Jammer dat ik na een uurtje weer naar het oorlogsgebied moest trekken… Toen ik daar aankwam was er niemand, maar even later doken de drie anderen toch op. Annelien en ik besloten van account te wisselen, en toen bleken de verdwenen filmpjes godzijdank toch op te duiken. Ik kalmeerde weer helemaal, en we maakten vervolgens alles in orde om te exporteren naar dv. Maar net toen alles klaar stond en we wilden exporteren… sloeg de computer vast. Niets hielp, wachten, control-alt-deleten, de pc uitzetten,… Het huilen stond mij nader dan het lachen, de paniek nam het weer over. Maar Annelien bleef kalm, we maakten een wandelingetje en even later wilde de computer toch uitschakelen. Met een beetje vertraging konden we vervolgens toch exporteren en was dat stukje van onze opdracht alvast klaar. Ik ging verder met de presentatie, want Miia en Irene zouden die op zich nemen en dan moesten ze op tijd weten waar het over ging. Ik was netjes op tijd klaar en toen… sloeg het noodlot nog maar eens toe. De filmpjes die ik geduldig en perfectionistisch had zitten maken om het allemaal zo mooi mogelijk te maken, wilden niet werken. Ik had alleen geluid. Gevolg: ik schoot natuurlijk weer in paniek, en besloot zelf de presentatie te doen aangezien ik de enige was die wist waarover ze het had. Ik schreef in alle haast op wat ik moest weten, de powerpoint ging op Anneliens usb-stick en we konden naar beneden.

De les begon en we zagen alle reports, het ene al beter dan het andere. Na een paar pauzes was het eindelijk aan ons, en aan onze presentatie. Ik had al uren zitten sterven, want ik hou niet zo van presentaties die inderhaast zijn opgesteld. Ik prefereer eigenlijk om eerst een nachtje wakker te liggen. Maar alles ging goed – zo goed zelfs dat ik er stiekem van genoot om voor de klas te staan. Kom dat tegen. Op het einde van de les kwam dan eindelijk het report van de Boys, waar we al dagen naar hadden lopen uitkijken. Het ging over DinoLand – te vinden ergens aan de kust van Azië, en die kust van Azië lijkt verdacht veel op de Shortcut aan Vilhelmsro – en we hebben de volle vijf minuten tranen van het lachen gehuild. Het was hilarisch, het perfecte einde voor een stresserende dag. Hoewel, einde… de dag zat er nog bijlange niet op. Want die avond trokken Annelien, Chian en ik naar het park achter de Health School voor een avondje openluchtfilm.

Het veld zat vol Zweedse studenten en een paar internationals, wat eens iets anders was dan altijd tussen de internationale studenten zitten. Ik sneed moordzuchtig een vuilniszak open om op te zitten, en we nestelden ons met z’n drieën – en met een pot ben & jerry’s, een zak snoep en twee buisjes chips – neer. Even later kwam de rest van het gezelschap er ook aan, met name Cheryl, Daphne, twee vrienden van hen en Astrid. Met nog meer snoep en chips. Het werd heel gezellig, ook al duurde het nog uren voordat de film begon. Niemand had ons gezegd dat de film zelf pas om tien uur zou beginnen. We besloten dus niet meer naar Akademien te gaan, het was hier veel gezelliger. Zeker toen Josefina ergens aan de periferie van het veld opdook en wij paparazzifoto’s van haar, haar vriend en haar dochtertje probeerden te nemen. En toen begon de film zelf eindelijk: O brother where art thou. Ik zag het begin en kwam meteen tot de conclusie: “O, hier heb ik het begin en het einde eigenlijk al eens van gezien.” Het was niet makkelijk te volgen, want dat Engels is onverstaanbaar en we verstonden zelfs meer van de Zweedse ondertitels dan van de tekst zelf. En na een poosje werd het ook heel koud – en we hadden niet genoeg truien en jassen bij, niet verwacht dat de film zo laat pas zou beginnen natuurlijk. Dus besloten we er vandoor te gaan. We namen afscheid van Cheryl, want die zou vrijdag vertrekken en voor de meesten onder ons was het de laatste keer dat we haar zagen. En toen keerden we helemaal huiswaarts en kropen we in onze bedjes. Eigenlijk nog behoorlijk vroeg voor ons doen hier, maar dat mag ook af en toe wel eens…