Easy now

Die ochtend moesten we alweer vroeg op, voor een hele dag les van Haider volgens het programma. Je kan dus wel begrijpen hoe geweldig veel zin we daarin hadden… Annelien en ik slaagden erin op tijd klaar te raken, maar toen ik een kijkje ging nemen bij Irene – Annelien en zij nog steeds niet on speaking terms – bleek die nog diep in slaap. We spraken dus af dat ik voor alle belangrijke dingen zou zorgen, en daarna dook zij terug onder haar dekbed. En wij namen de bus. We waren precies op tijd, maar we waren ook de enigen die de klas binnen kwamen. Al de rest had duidelijk een iets te hevig Akademiennachtje gehad. Even later kwam Ilaria ook binnen – druk jammerend over het feit dat Josefina er niet was en dat ze dus had kunnen uitslapen, misschien had ze dan maar haar lessenrooster moeten bekijken in de eerste plaats – en na een poosje doken ook onze vriendinnetjes op. Uiteindelijk waren we maar met een heel klein groepje dat probeerde wakker te blijven tijdens de dikwijls onoverkomelijk onbegrijpelijke uitleg van Haider. Er zaten ook een meneer en een mevrouw bij, die hopelijk kwamen luisteren hoe ‘goed’ hij les kon geven – al zal dat voor ons niet echt meer uitmaken, want we zijn er hier bijna doorheen. Ik telde de tijd af tot het elf uur was en Josefina zou overnemen. En eindelijk was het zover: Haider gaf ons zelfs een break van tien minuten tot het elf uur was.

We kwamen uiteindelijk om vijf over elf terug binnen en toen kregen we uitleg over de live broadcast. De groepen en rollen werden verdeeld – geen British Boys bij ons, maar misschien is dat toch niet zo slecht – en toen was het al middagbreak. Terwijl we zaten te eten verzonnen we prompt al een idee voor onze broadcast, ook al was de helft niet aanwezig. We zullen natuurlijk wel even moeten overleggen, hopelijk vinden ze het plan even geweldig als wij! Om een uur doken we terug de studio binnen – we waren met iets meer dan eerst – en Josefina verdeelde ons in twee groepen voor de workshop. Het waren wel heel erg kleine groepen, natuurlijk, dat van mij telde vijf personen en dat van Annelien vier. Maar zo zouden we het extra goed leren. In het eerste uurtje deed onze groep het studiowerk. We probeerden eerst met z’n allen de lichten goed te krijgen, maar uiteindelijk nam Haider het gewoon over en wist niemand nog wat er aan het gebeuren was. Dus namen we onze andere taken maar op. Felix en Radim achter de camera, Astrid als gast en ik als host en Miia als Floor manager. De andere groep kwam nu en dan even langslopen om dingen uit te testen: er moesten namen juist geschreven worden, er moest getest worden of het geluid goed zat… En toen was het tijd voor de rehearsal maar omdat Haider besloot nog wat aan de lichten te prutsen en om de stoelen en de plant te blijven verschuiven, schoot die erbij in. Waren we niet tevreden mee natuurlijk… maar gelukkig gebeurden er op het eerste gezicht geen grote rampen toen we alles opnamen. We kregen vervolgens even pauze en toen was het onze beurt om in de controlekamer te zitten. Ik deed de job die ik bij de live broadcast ook zou doen: technical director. Annelien had een beetje bezorgd gekeken toen bleek dat ik de computers onder mijn hoede kreeg, want we weten allemaal intussen wat voor uitwerking ik op computers heb. Maar het bleek eigenlijk vooral een kwestie van samenwerken met de visual director – daar ging het hier een beetje mis, maar bij de echte broadcast is dat Annelien dus zal dat zeker beter lukken – en van titeltjes maken en uitkijken dat ze netjes op het scherm verschijnen. En dan op het einde niet vergeten op play te drukken bij de credits… want dat vergat ik dus en toen liep het eventjes in het honderd. Het was ook al eventjes in het honderd gelopen toen er iets niet klopte met het filmpje dat moest starten, maar dat bleek achteraf gezien niet helemaal aan mij te liggen. Nu, bij het zien van de opnames achteraf was het in elk geval heel leerzaam, en we besloten dat we erg veel oefening nodig zouden hebben. Maar gelukkig zijn daar een paar dagen voor voorzien.

Na de les trokken we weer allemaal onze eigen kant uit. Chian ging op de computer werken, Annelien had fika met de intercultural meisjes en ik ging naar huis. Op de bus kwam ik Irene tegen, en ik legde haar meteen alles uit wat vandaag in de les gebeurd was. Daarna spraken we af binnen een paar uur samen te koken, en daarna met het eten naar de Vilhelmsrofilm te kijken. Zo gezegd zo gedaan, ik haalde ook Chian erbij en toen zaten we met z’n drietjes gezellig in de zetel. Twee keer hebben we ‘Easy Now’ gezien, en twee keer vond ik hem geweldig. Het is een schitterende herinnering aan ons leventje hier, en je word er een klein beetje droef van dat het allemaal al bijna weer afgelopen is. Het ene afscheid na het andere zit eraan te komen – we lopen hier dus allemaal als gekken rond met boekjes om boodschappen in te schrijven – en binnen een paar weken ben zelfs ik ook weer thuis. We werden er zowaar een beetje zielig van, en dus… besloten Chian, Manon, Annelien en ik op onze kamer een cheezy meidenavondje te houden. Er was nog een boel snoep, Chian liet ons rambutan proeven – een soort litchee-achtig fruit maar minder zoet – en er was heel veel cheezy muziek waarmee we luidkeels meezongen. Op het allereindigste einde was de zieligheid er wel af en veranderde de muziekkeuze in ‘een beetje marginaal’. We besloten Chian alle belangrijke kennis Europese muziekcultuur bij te brengen, en dus is zowat alles de revue gepasseerd: K3, kabouter Plop, Piet Piraat, Mega Mindy, Schnappi das Kleine Krokodil, Boten Anna, Helmut Lotti in zijn jonge jaren en we hebben zélfs enkele sketchen van Chris & Co en De Man van Melle proberen vertalen. Ze kent nu bovendien ook Herman Brusselmans en Guy Mortier. En wat valt er nog meer te kennen? Niets natuurlijk, en dus… tijd om in bed te kruipen!