Honderdtweeëndertig dagen na het welcome dinner

Deze vrijdag was het lichtpuntje in onze agenda: een dagje vrij. Helaas, dat lichtpuntje doofde gisterenmiddag toen we moesten afspreken naar school te komen… Er moest vergaderd worden over onze televisiebroadcast. Er moest dus helaas een wekker gezet worden, en een beetje lam kwamen we op school terecht. Irene was daar al van ’s ochtends: eerst had ze de les gehad die wij gisteren al hadden gevolgd, daarna was ze beginnen verbeteren aan Easy Now – want er zaten een paar foutjes in. Het duurde een hele poos, ze is zelfs niet bij de vergadering beneden geraakt. Dan maar zonder haar. Gelukkig vonden de andere meisjes de ideetjes die we gisteren bedacht hadden ook heel leuk, en zo werd onze show al stilletjes in elkaar gedacht: een roadtrip langs de verschillende reports. Annelien en ik besloten maandag het introductiefilmpje te filmen, en samen met Daphne kwamen we op het idee om daar een stop-motion-filmpje met Bilar – de bekendste Zweedse snoeperij – van te maken. Tim Burton, hou je vast…

Na de vergadering keerden Annelien en ik terug naar huis, waar we nog eventjes rustig op het gemakje zaten totdat we terug naar de stad zouden keren voor het goodbye dinner. Wie zich mijn eerste week Jönköping nog kan herinneren – of wie zo slim is om eens terug te bladeren – snapt meteen dat dat een omgekeerde versie is van het welcome dinner. En ik weet niet precies wat ik toen geschreven heb, maar eigenlijk was dat een tegenvaller van formaat: we zaten aan een tafel met allemaal mensen die we niet kenden en die ook geen moeite deden om ons te leren kennen, en aangezien we nog onder de indruk waren van de eerste week hier kregen we ook haast geen hap binnen. Dit keer zou het allemaal anders gaan. Deze keer zouden we met een heleboel leuke mensen samen zitten en daarna uitgaan in Centrum – en als het daar niet leuk was, zouden we naar de Bongo Bar gaan. Een strak plan dus. Plan is hier het codewoord. En iedereen weet intussen wel al wat ik daarmee bedoel…

Het eerste wat mis ging, was de afspraak met Chian. We hadden afgesproken aan de bushalte, maar daar stond ze niet… Blijkbaar was ze in slaap gevallen en zou ze iets later komen. Ze had een berichtje gestuurd, maar ik had mijn gsm niet bij, en dus liepen we elkaar een beetje mis. Het tweede wat misging, was onze plek aan tafel. Ik had liefst van al een nieuwe tafel begonnen zodat we plaats konden houden voor alle leuke mensjes die niet met de bus kwamen. Alleen dacht Annelien daar anders over, en zij schoof bij de jongens aan. Op zich niet zo’n probleem, maar die jongens amuseren zich natuurlijk perfect met elkaar en dan hangen wij daar een beetje als het vijfde wiel bij… Er was ook te weinig plek voor bijvoorbeeld Manon – want die wilde wel bij ons zitten maar ook bij Anoek en zo – of voor Miia – want die was met de Fransen mee. En tel daar dan nog eens bij dat Irene en Annelien nog steeds niet praatten en dat ik daar dus als een buffer tussenin zat… Gelukkig kwam na een poosje Chian toch toe en dankzij een heel gelukkig toeval vond ze ons onmiddellijk – en het plekje dat voor haar open was. Zo werd het toch nog gezellig aan tafel. Het wachten tot we mochten eten duurde immens lang, er was geen kat die in het oog hield of de mensen niet voor hun beurt gingen of dat er geen gluiperds al een tweede keer gingen terwijl de laatsten nog niet geweest waren. Tegen dan was mijn hoofd al bijna uit elkaar geknald van de hoofdpijn… Overal door elkaar gebabbel gemengd met snoeiharde muziek helpt niet echt. Maar uiteindelijk mochten we toch eten gaan scheppen. Hoewel we ons voorgenomen hadden niet dezelfde fout te maken als vorige keer, schepten we toch weer ons bord propvol met alles wat er lekker uitzag. Dit keer ging het trouwens wel goed: ik heb alles netjes opgegeten en ik had nog ruimte over voor het dessert ook. Dat was niet zo geslaagd als vorige keer – naar het schijnt, vorige keer zijn we eraf gebleven – maar ik heb dan toch zo’n typische Zweedse chocoladebol gegeten. Voor het eerst in vijf maanden…

Na het eten werd er nog een poosje gekletst, in jaarboeken geschreven en afscheid genomen. Precies waarvoor het dinner diende dus. Intussen was Manon in de buurt komen zitten, en zij bleek last te hebben van buikpijn. Ik met mijn hoofdpijn en Annelien die onverklaarbaar doodmoe was erbij, een mooi trio. Dus besloten we maar niet meer uit te gaan, en gewoon de bus naar huis te nemen. Maar de beproeving was nog niet helemaal voorbij: eerst ging de hele zaal nog eens op zijn stoel staan onder het oorverdovend brullen van “everybody on the chair” op de melodie van Guantanamera. Een weldaad voor het hoofd, kan ik je verzekeren… Onze tafel was natuurlijk de enige die dwarslag, onder een langgerekt ‘easy now’ bleven we zitten. Tot de president van de studentenvereniging het einde van het dinner aankondigde. Toen schoten we recht om onze bus te halen. Chian bleef eventjes achter, maar haalde de bus toch nog. En toen kwamen we thuis en besloten we zo goed als meteen in bed te kruipen. Ik haalde een bruistablet en belde nog even naar huis, en daarna kroop ik onder de wol. Liever nu vroeg en goed slapen zodat ik morgen fris zou zijn voor de kanotocht… Maar daar dacht een bekende British Boy anders over.

Ik had een poosje doorgeslapen, maar zo omstreeks drie uur werd ik wakkergeschud door een dronken jammerende Andy in onze keuken. Een hele speech heeft ie gedaan… wat op zich eigenlijk nog redelijk amusant was. Tot hij en Simon Gabriëlle wakker maakten. Die schoot woest uit haar kamer en jaagde hen weg. Niet aan de jongens besteed natuurlijk, en dus besloten ze dronken als ze waren een grapje uit te halen. “So we took a massive bucket of water and put it against her door.” En toen bonsde Simon keihard op de deur en ging lopen, Gabriëlle stormde buiten, de emmer viel en Gabriëlle krijste vervolgens iedereen die nog niet wakker was wakker. Mooi zo. Toen keerde in elk geval de rust weer en probeerde ik weer in slaap te geraken. Nog maar vier uurtjes voordat de wekker afliep voor een nieuw kano-avontuur!